«نخستین ریشه­های ملودرام را در نمایشنامه‌های اخلاقی و سنت شفاهی قرون وسطی می‌توان یافت، اما در قرن نوزدهم ملودرام واکنشی است در برابر انقلاب کبیر فرانسه و انقلاب صنعتی. در اوایل دهة 1800 بورژوازی پس از انقلاب عزم دفاع از حقوق تازه یافته‌اش را در برابر اشرافیت خودکامه داشت. به باور پیتر بروک با ظهور بورژوازی به‌مثابة طبقه‌ای متمکن امر و نهی اخلاقی جایگزین بینش تراژیک شد. موضوع اصلی ملودرام خانواده و ارزش­های اخلاقی است. از این­رو ملودرام از بورژوازی در برابر فئودالیزم دفاع می‌کرد. چه بسیار حکایت­ها که سخن از هتک حرمت دوشیزه‌ی طبقه متوسط از سوی اشراف‌زادهء ثروتمند بدسرشت می‌راندند. از این بابت کش‌مکش طبقاتی به قلمرو امور جنسی واپس رانده­ می‌شد و خود را از طریق سوءاستفاده جنسی یا تجاوز متجلی می‌ساخت. ملودرام در مقام یک ژانر هم‌دوش با سرمایه‌داری قرن 19 انکشاف یافت- و این سرمایه‌داری نیاز به خانواده را مطرح کرد، خانواده‌ای که از طریق نظام وراثت، به حفاظت از دست­آوردهای تازه‌یافتة بورژوازی (از جمله دارایی‌ها) می‌پرداخت» (هیوارد، 1386: 296). 

در پی انفجار در پشت صحنه فیلم معراجی‌ها تازه‌ترین ساختة مسعود ده‌نمکی 5 نفر کشته شدند که بر این اساس خبرهای مختلفی منتشر شد که موسسه سینمای مقاومت و انقلاب اسلامی بیانیه خود را در اختیار «آکادمی هنر» قرار داده است. متن این بیانیه به شرح زیر است:

اشاره: نمایشگاه "یک دهه ویدیو آرت ایران" در خانه‌ی هنرمندان در جریان است. تعداد آثار و هنرمندان شرکت کننده زیاد و تنوع نمایشگاه بالاست که می توانست امتیازی بزرگ باشد اگر این اندازه نوسان در کیفیت آثار دیده نمی‌شد. مروری بر شایستگی هنرمندان انتخاب شده برای این نمایشگاه و جایگاه شان در ویدیو آرت ایران، منتقدی می‌طلبد که بتواند نقدی درونی بر این جریان بنویسد که مستلزم این است که خود یک هنرمند ویدیو باشد. شرکت ال جی و نهاد دولتی هنر، ممکن است بتوانند امکان چنین نمایشگاهی را فراهم کنند، ولی احتمالا تاریخ هنر نویسی از آن‌ها بر نمی‌آید.  پس، چنین نقدی، در حد و اندازه‌ی مطلوب، تاکنون نوشته نشده است. من نیز در این یادداشت بر مرور دو اثر منفرد تمرکز می‌کنم. انتخاب این آثار بر اساس میزان تاثیر گذاری آن‌ها برای من بوده و همچنین سعی داشته‌ام تا تعادلی بین تاکید بر جنبه‌های شکلی و معنی داری ِ اجتماعی آثار، چنان که شایسته‌ی جایگاه هنر ویدیو ست ،بر قرار کنم.

 گالری ساربان از روز جمعه 20 دیماه به مدت 10 روز میزبان نمایشگاه نقاشیخط از امیرشاهرخ فریوسفی می باشد.

به گزارش بخش تجسمی آکادمی هنر، این نمایشگاه شامل 22 اثر از این هنرمند است که با تکنیک آکرلیک و میکس مدیا در ابعاد مختلف از حداقل سایز 60*110 و حداکثر سایز 165*240 سانتی متر روی بوم و یک اثر حجمی در ابعاد 110*250 سانتی متر با فایبر گلاس و رزین خلق شده اند.

در پوستر فیلم «نسل سوم»، در کنار تصویری از یک دلقک مسلسل به دست، دو جمله‌ی کوتاه با فونتی بازیگوشانه نیز چاپ شده است؛ «من بمب نمی‌اندازم، من فیلم می‌سازم». زبان نوشته آلمانی است، از هیچ علامت تعجبی هم استفاده نشده است و زیر نوشته را رینر ورنر فاسبیندر امضا کرده است. یک کوگیتوی معاصر، که پیکان ارجاعاتش را به سمت عمیق‌ترین جراحت تاریخی در حیات سیاسی «آلمانِ پس از جنگ»، گرفته است؛ در ژوئن 1967 و در جریان سفر محمرضاشاه پهلوی به برلین، تجمع دانشجویان ضدشاه، که به دعوت گروه‌های چپ‌گرا شکل گرفته بود، به خشونت کشیده شد. یک دانشجو کشته شد و پلیس متهم به خونسردی و عدم مداخله شد و همین کافی بود تا در سال بعد ضرورت تشکیل گروهی مثل بادر-ماینهوف از جانب چپ رادیکال، توجیه شود. چپ رادیکال از یک سو فعالیت گروه‌های چپ دیگر را تنها وراجی‌های بی‌ثمر می‌دانست و آن‌ها را متهم می‌کرد که با وارد شدن در مناسبات بورژوایی پارلمان-محور، در  حال ترویج یک چپ اخته‌ بودند که توان کنشگری‌اش را از دست داده بود و از سوی دیگر به دنبال راهکاری فوری برای پاسخ به آنچه خوی امپریالیستی و خشونت دولتی می‌خواند، بود. در آوریل 68، (یعنی درست یک ماه قبل از آن‌که پاریس بلرزد) وقتی آندریاس بادر و دوست‌دخترش گودرون انسلین، با یک بمب آتش‌زا، یکی از مراکز خرید فرانکفورت را به آتش کشیدند، ظاهرن راهکار پیشنهادی، پیدا شده بود. حلقه‌ی اولیه‌ی گروه با پیوستن روزنامه‌نگار معروف چپ، اولریک ماینهوف، کامل شد و به تدریج با پیوستن گروه‌های دیگری از «اپوزیسیون خارج از پارلمان»، فعالیت‌های گروه گسترش یافت. حملات مسلحانه به بانک‌ها، ساختمان‌های تجاری و بمب‌گذاری‌های پراکنده، عمده‌ترین این فعالیت‌ها بودند که هر کدام به عنوان یک پیغام جنگ، برای دولت فرستاده می‌شد. حتی زمانی که صدراعظم ویلی برانت، در اوج محبوبیت خود، کابینه‌اش را با ائتلاف میان سوسیالیست‌ها و لیبرال‌ها و با شعار «دموکراسی بیشتر» معرفی کرد، نیز خشم بادر-ماینهوف فروکش نکرد و چند ماه بعد با منفجر کردن دفتری روزنامه‌ی محافظه‌کار اسپرینگر، به دولت جدید نیز خوش‌آمد گفت.

معاونت پژوهشی خانة هنرمندان ایران هم‌اندیشی نیم روزه ای در مورد مفهوم «دیگری» در هنر و ادبیات برگزار می‌کند.

به گزارش بخش پژوهشی آکادمی هنر، این هم‌اندیشی ساعت 15 چهارشنبه هجدهم دی‌ماه 1392 در سالن امیرخانی خانة هنرمندان ایران با سخنرانی دکتر بهمن نامورمطلق معاونت صنایع دستی معاونت گردشگری ریاست جمهوری و عضو هیئت علمی گروه ادبیات فرانسه دانشگاه شهید بهشتی آغاز خواهد شد و در دو نشست پژوهشگران به بیان چکیده‌ای از مقالات خود خواهند پرداخت.

اولین مواجهه با فیلم خسته نباشید برخلاف تصور، حیرت از کشف تصاویری است گرم و سوزان هم‌چون کویر مانده در جلوه‌گاه قاب‌هایی آسمانی. در ابتدای فیلم، نمایی زیبا از حرکت دوربین به سمت خیال ذهنی ماریا و رفتن به خاطرات کودکی، سرخط سفری سخت و شیرین می‌گردد جهت یافتن گمشده‌ای به وسعت سرزمین مادری.

انجمن منتقدان فیلم آمریکا بهترین‌های خود در رشته‌های مختلف را انتخاب کردند.

به گزارش بخش سینمایی آکادمی هنر، درون لیان دیویس Inside Llewyn Davisآخرین ساختة برادران کوئن در بخش‌های مختلف مورد توجه انجمن منتقدان فیلم آمریکا قرار گرفت.  این گروه که متشکل از56 منتقد است چهارم ژانویه 2014 نتیجه رای گیری خود را اعلام کرد که بر این اساس درون لیان دیویس بهترین فیلم انتخاب شد. لیست بهترین‌های این منتقدان در زیر آمده است: