مسئله‌ی اصلی کتاب آنچه سینما هست! دادلی اندرو اساساً تلاشی است در جهت اعاده‌ی حیثیت از نظریه‌ی رئالیستی آندره بازن-نظریه‌پرداز بزرگ سینما-در مواجهه با هزاره‌ی جدید. اندرو در کتاب‌اش این هدف را با دستاویز قرار دادن آرای خود بازن و بار کردن یا به عبارت صحیح‌تر تطبیق دادن آن‌ها با امکانات و ماهیت جدید سینما دنبال می‌کند.

اگر سینمای ایران، دوره‌ای بی‌جان را از سر می‌گذراند، اگر سینمای حاضرِ ایران شرافت‌اش را به شیاطینِ گیشه و جشنواره فروخته است، اینک «آت‌لان» است که بزرگ‌منشانه و باشکوه، این سینما را جان‌بخشی و نیروافزایی می‌کند. اگر افسردگیِ بی‌سینمایی، سینمابازانِ این دیار را به گوشه‌هایی بی‌اکران و بی‌نور سوق داده است، حالا می‌توان به آنان خبری داد رقص‌انگیز؛ همچون خبری کوتاه، اما زندگی‌بخش، که عاشق از معشوق دریافت می‌دارد. اینک شکوه سینما است که در آتراکسیون‌هایِ فیلمِ «آت‌لان»، دوباره به بار می‌نشیند، دوباره اغوا می‌کند، دوباره متاثر می‌کند. فیلمی–و البته به تنهایی، سینمایی–که (نا)فیلم‌های دیگر را دعوت به شرم‌زدگی می‌نماید.

نامه‌های عاشقانه‌ی فریدا کالو به هنرمند اسپانیایی جُز بارتلی در پانزدهم آپریل سال جاری و در حراجی دویل نیویورک فروخته خواهد شد. این نامه‌ها تا سال مرگ بارتلی در 1995 نزد او مخفی نگاه داشته شده بوده. گفتنی است که این نامه‌ها می‌تواند ابعاد جدیدی از زندگی شخصی کالو را آشکار سازد.

خانواده‌ی سلطنتی هلند مدعی شده‌اند که قصد دارند بعد از سال‌ها تابلویی را که در محل اقامت‌گاه خصوصی آن‌ها در لاهه آویزان شده است را به دست صاحبان اصلی یهودی‌اش برسانند.

صحبت از این‌که سینما در مدح صهیونیسم فیلم‌های مهمی ساخته و جوایز بسیاری داده است خود به کلیشه تبدیل شده است. در جنگ جهانی نیز هم‌چون کشورهای دیگر یهودیان نیز با بی‌مهری مواجه شدند و نمی‌توان صورت مسئله را پاک کرد. نمی‌توان کشتار دسته جمعی یهودیان به دست متحدین و کشتار دهشتناک‌تر ژاپنی‌ها توسط متفقین را نادیده گرفت؛ اما اگر پرداختن به این دو مسئله را در هنر و سیاست بررسی کنیم متوجه خواهیم شد، یهود با در دست‌گیری ابزارهای رسانه‌های گوناگون به تبلیغ در مورد تفکر صهیون و از دست دادن خانه و مبالغه وقایع بیش از هر چیزی پرداخته است. هیچ ایرادی نیز به مردمان مورد ظلم قرار گرفته وجود ندارد که پس از چندی احقاق حق کنند اما ما با چیز دیگری در حال حاضر مواجه هستیم.

چهارشنبه‌ی گذشته جمعی از هنرمندان برلین با تجمع در میدان Oranienplatz نسبت به اقدام دولت در تخریب ساختمان چند استودیوی هنری به منظور ساخت آپارتمان‌های لوکس اعتنراض کردند.

به گزارش بخش تجسمی آکادمی هنر و به نقل از آرت نت، این معترضین که اغلب از کارمندان اخراجی این استودیوها بودند با بستن بخش‌هایی از میدان شروع به ساختن دیواری سیاه رنگ به وسیله‌ی جعبه‌هایی مکعب شکل کردند که بر روی آن‌ها شعارهایی بر ضد اقدام دولت دیده می‌شد.

نمایش کچلو به کارگردانی رضا کشاورز از تاریخ 21 بهمن ماه تا 21 اسفند ماه 93، در تماشاخانه‌ی آو روی صحنه رفت. بی‌شک باید «کـَچـَلو» را نه بازگویی قصه‌های کودکی بلکه بازآفرینی‌ای فرارونده دانست. یعنی بازآفرینی‌ای که به طور همزمان به حفظ و حذفِ برخی از عناصر محتوایی و فُرمیِ اثرِ قدیمی می‌پردازد و بدین‌گونه میان گذشته/تقلید و حال/نوآوری پل می‌زند و این دو را با درگذشتن از مرز آثار هنریِ شناخته شده و ارجاعاتی به جامعه‌ی کنونی خود به هم پیوند می‌زند و از عناصری قدیمی کارکردی نوین استخراج می‌کند.

کمپانی دیزنی با تیم برتون کارگردان تحسین‌شده‌ی هالیوودی؛ بر سر بازسازی دوباره‌ی انیمیشن محبوب سالها‌ی دور؛ «دامبو» به توافق رسید.