نامزدهای بخش سودای سیمرغ (بخش مسابقه) سی وسومین جشنواره فیلم فجر اعلام شد.

به گزارش بخش سینمایی آکادمی هنر، نامزدهای بخش سودای سیمرغ ( مسابقه سینمای ایران ) سی و سومین جشنواره فیلم فجر در بخش های مختلف بدین شرح معرفی شدند:

در فیلم دندان نیش به طور مشخص با چه طرف هستیم؟ با یک جامعه‌ی کوچک پنج نفره که به جز پدر خانواده سایر اعضا ارتباطی با جامعه‌ی بیرون از خود ندارند. به طور مشخص می‌توان مادر را هم از این جمع بیرون گذاشت چرا که او در نقشه‌ها همدست پدر و از محتوای محیط بیرون آگاه است. به این ترتیب با دو دختر و یک پسری طرف هستیم که به طور کامل از جامعه‌ی بیرون جدا شده‌اند، طوری که هرگز با آن ارتباطی ندارند و از مناسبات جاری در آن نیز بی‌خبر هستند. پدر و مادر خانواده جامعه‌ای ساخته‌اند که ارتباط آن را با دیگری بزرگ قطع کرده‌اند و در عوض خود جایگاه آن را تصاحب کرده‌اند. این تصاحب جایگاه و پذیرفتن نقش دیگری بزرگ به طور مشخص خود را در همان دو عرصه‌ی مورد اشاره‌ی فروید و لاکان نشان می‌دهد: در اختیار گرفتن نظام ارضاء یا سرکوب غریزه‌ی جنسی فرزندان و در اختیار گرفتن زبان آنان. گویی که شرط ناگزیر تشکیل هر جامعه و نظم اجتماعی ساختارمند کردن این دو رکن و لاجرم سرکوب ساختاری از طریق آنان است. 

به گزارش آکادمی هنر و به نقل از گاردین هنرمند محبوب و مخالف حکومت چین؛ آی وی‌وی قصد دارد فیلم کوتاهی را در برلین از راه دور و از استودیوی خود در پکن به وسیله‌ی اسکایپ کارگردانی کند. این منتقد بی‌پروا از سال 2011 و به دنبال مصادره‌ی گذرنامه‌اش بدون هیچ اتهامی ممنوع‌الخروج شد.

به گزارش بخش سینمایی آکادمی هنر، شصت‌ و هشتمین مراسم سالانه جوایز بفتا از سوی آکادمی هنرهای فیلم و تلویزیون بریتانیا برگزیدگان خود را اعلام کرد.

 هومن سیدی با فرمی مهندسی شده در عناصر سینمایی، ما را به تماشای فیلمی در می آورد که تاثیر مخرب آثار اعتیاد را نه در شمایلی مرسوم از شکنندگی اندام و زبان شخصیت، بلکه در پیچش جهانی آخرالزمانی نمایان می سازد که از این منظر فیلم " اعترافات ذهن خطرناک من" را می توان به عنوان فیلمی اخلاق گرا در جهت مغموم شمردن مواد خانمان سوز اعتیاد دانست که شکلی صریح از آن را در نمایی سوخته از خانه کاراکتر اصلی فیلم می توان دید.

((گرایش به سمت رسانه به عنوان حوزه‌ی مطالعاتی در دهه‌ی 1920 در ایالت متحده‌ی امریکا آغاز گشت))(هورسفیلد،18،1390) فن‌آوری‌های جدید و وسایل ارتباط جمعی مانند رادیو، تلویزیون، سینما و...امروزه مخاطبان بسیار زیادی دارد تا جایی‌که می‌توان گفت در دنیای امروز اساسا هرچه درباره‌ی وقایع بیرون و همسایگان خود و چیزی که چرخه‌ی اطلاعات می‌نامیم از طریق رسانه‌های عمومی به دست آورده‌ایم.

فیلم آیدا برای آن‌ها که به دنبال فیلمی پر رنگ و لعاب و با جذابیت‌های ظاهری سینما هستند، می‌تواند به ساخته‌ای منزجر کننده تبدیل شود، اما برای آن دسته از افرادی که به دنبال لایه‌های عمیق‌تری از نور و تصویر و به دنبال فهم مفاهیمی ارزشمند و فرم‌هایی نامتعارف هستند، می‌تواند تجربه‌ای گران‌قدر و لذتی ماندگار به جای گذارد.

مجموعه داستان «چال» نوشته علی دهقان، نویسنده و روزنامه‌نگار توسط نشر پیدایش، به پیشخوان کتابفروشی‌ها آمد. این کتاب تجربه دو دهه (و شاید بیشتر) فعالیت و کار ادبی نویسنده‌اش است. اما در روایت و مضامین خود، وضعیت شخصی را کنار گذاشته و با شخصیت‌پردازی‌هایی فکر شده و در خدمت گرفتن عناصر دقیقی از نگارش داستان، مجموعه‌ای را ایجاد کرده است، که اگرچه از چند داستان تشکیل شده اما ساختاری کلی همه آنها را در بر گرفته است. مجموعه داستان چال از که مولفه‌هایی نظیر حس‌پردازی، تصویرآمیزی، تخیل و اندیشه برخوردار است، مجموعه از زندگی مردمانی سوژه می‌گیرد، که می‌توان همه‌شان را نماینده طبقه کارگری جامعه توصیف کرد. نویسنده با روایت‌ها و سیر زمانی داستان‌هایش، به شکلی که در لایه‌های پنهان‌دارنده کار نهفته، از روایت صرف دست می‌کشد و به نوعی، رنج، مرعوب شدگی، سرخوردگی، امید و ناامیدی را در روان آدم‌هایی به جست‌وجو می‌نشیند، که هرکدام گویی زیستن را در مسیری انبوه از «چال» تجربه می‌کنند. آدم‌هایی بی‌دفاع که زیستن شاید، رنج روانشان‌ را مهیا کرده. با این همه، تیزبینی مولف باعث شده چنین روایت‌هایی هرگز به سیاه‌نویسی منجر نشود. «چال» که ازسوی نشر پیدایش در 104 صفحه در قطع جیبی منتشر شده را باید یک واقع‌گرایی انتقادی دانست.