بنیاد لَنگِن نمایشگاهی از گروه هنری FORT با عنوان Limbo برپا نموده است. گروه FORT متشکل از جنی کراپ(متولد ۱۹۷۸ فرانکفورت) و آلبرتا نایمن(متولد ۱۹۸۲ برمن) در زمینه‌ی چیدمان، ویدئو، و پرفورمنس فعالیت می‌کند. آنها در کارهایشان، که اغلب مختص هر فضا ساخته می‌شود، بر محو شدن مرز میان امور روزمره و شهودی، منطقی و غیرمنطقی تمرکز دارند و از این رهگذر اجازه می‌دهند بیننده شکنندگی این نظام تقسیم‌بندی را تجربه کند.

میشل هازاناسیوس کارگردان فرانسوی که با فیلم «آرتیست» به شهرت جهانی رسید رییس هیات داوران چهل و سومین دوره جشنواره فیلمهای آمریکایی در شهر دوویل است. او درباره تازه ترین فیلمش، «موحش» که درباره رابطه ژان لوک گدار، کارگردان موج نوی سینمای فرانسه و آن ویازمسکی است به تازگی گفتگویی انجام داده است.

بازیگرانی چون اوما تورمن، ایزابل هوپر، ژولیت بینوش و لیلا حاتمی در فهرست ایندی‌وایر قرار گرفت.

به گزارش بخش سینمایی آکادمی هنر، صبح امروز خبر انتخاب بازیگران زن روی خروجی مهرنیوز قرار گرفت و در پی آن دیگر سایت‌ها و فضای مجازی حضور این بازیگران را جزء بهترین‌های سینما در قرن حاضر قلمداد کردند. چند توضیح در مورد این خبر:

1- در هیچ­ یک از هنرهای سنتی چنین شکاف عمیقی میان امکانات و واقعیات آنگونه که در سینما هست، وجود ندارد. فیلم­ها مستقیماً بر تماشاچی عمل می­ کنند؛ به او اشخاص و اشیاء عینی عرضه می­ کنند؛ به واسطه­ ی سکوت و تاریکی او را از جوِ روانیِ معمول جدا می­­ کنند. به همین خاطر سینما شاید بیش از هر هنر دیگری قادر به برانگیختن تماشاچی است. اما همچنین بیش از هر هنر دیگری قادر به تحمیق او نیز هست. متأسفانه به نظر می­ رسد اکثریت فیلم­های امروز دقیقاً همین هدف را دارند؛ آنها در یک خلأ عقلانی و اخلاقی می­ بالند. و در این خلأ است که فیلم­ها ظاهراً شکوفا می­ شوند و رونق می­ یابند.

فیلم نفس به کارگردانی نرگس آبیار به عنوان نماینده سینمای ایران برای رقابت در نودمین دوره جوایز اسکار در بخش بهترین فیلم خارجی زبان انتخاب شد.

به گزارش خبرگزاری مهر به نقل از روابط عمومی بنیاد سینمایی فارابی، امیر اسفندیاری سخنگوی هیات معرفی فیلم ایرانی اعلام کرد: با انجام مباحثات نهایی و بررسی‌های کلی درباره چهار فیلم فهرست نهایی، این هیات با اکثریت آرا، فیلم «نفس» ساخته نرگس آبیار را برای نمایندگی سینمای ایران در رقابت اسکار بهترین فیلم خارجی زبان انتخاب کرد. اعضای هیات امید دارند فیلم برگزیده بتواند با پشتیبانی کلیه مراکز تاثیرگذار فرهنگی کشور، نمودی دیگر از ظرفیت‌های سینمای نوین ایران را به طیفی گسترده تر از مخاطبان بین‌المللی بشناساند.

تصویر‌ها بازمی‌گردند. این فرمول بنیادین در پروژه‌ی تاریخ‌(های) سینما (Histoire(s) du cinéma) است. پروژه‌ای که از اواخر دهه‌ی 80 تا اواخر دهه‌ی 90 ، گدار را به خود مشغول کرده بود و در نهایت در 4 قسمتِ دو اپیزودی (در مجموع هشت اپیزود) به عنوان بیانیه‌ای در نسبت تصویر و تاریخ منتشر شد. گدار نخستین گام را در عنوان پروژه ، با حفظ تنشی که در واژه‌ی فرانسوی histoire وجود دارد، برمی‌دارد. «واژه‌ای که معادل رسمی برای هر دو واژه‌ی تاریخ (history) و داستان (story) است و هم‌چنین در گفتار روزمره‌ی فرانسوی (زمانی که با s جمع می‌آید) به معنای کنایی پرت و پلا و دروغ (lies and bullshit) و کشمکش و درگیری (hassle) نیز به کار می‌رود.» تصویرها در همین تنش بازمی‌گردند؛ اما این تنش یک بحران مرزی در حدفاصل تاریخ، داستان و روایت‌های جعلی نیست بلکه نتیجه‌ی لغزش تاریخ، داستان و روایت‌های جعلی روی یکدیگرند؛ کشمکشی بدون پایان و بدون برنده.

هنر خیابانی تنها روی دیوار ساختمان‌ها نیست که بینندگان را مبهوت می‌کند؛ در موزه‌ها هم چیزی از قدرت آنها کم نمی‌شود. نخستین موزه هنرهای خیابانی در برلین به محلی برای نمایش آثار این هنرمندان تبدیل شده است.