دیگر باید پذیرفت که وقتی قرار است برای اولین بار به تماشای فیلم تازه‌ای از مانی حقیقی برویم، باید خود را برای هرگونه غافل‌گیری آماده کنیم. شاید از بین تمامی موتیف‌های مشترکی که می‌شود در سینمایش پیدا کرد، مهم‌ترین‌شان بازی با باورهای پیشینیِ مخاطب و ازجمله انتظارهایی باشد که از خودش وجود دارد. واقعاً کم‌تر کسی فکرش را می‌کرد پس از کابوس‌گونۀ دیوانه‌وار و فلسفیِ «پذیرایی ساده» (1390) با یک مستند‌ داستانی معماگونه و در عین حال فاصله‌گذارانۀ تاریخی طرف شویم.

زوسیا ممت دختر نمایشنامه نویس مشهور آمریکایی؛ دیوید ممت برای بازی در نقش پتی اسمیت؛ شاعر و خواننده مشهور منتسب به نسل بیت آمریکا انتخاب شده است. 

دیتر کوسلیک، رئیس جشنواره فیلم برلین (برلیناله) سه‌شنبه ۲ فوریه / ۱۳ بهمن اعضای هیأت داوران شصت‌وششمین دوره جشنواره فیلم برلین را معرفی کرد. مریل استریپ، بازیگر نامدار آمریکایی و برنده سه جایزه اسکار رئیس این دوره از جشنواره است.

موزه‌ی هنر سن خوزه نمایشگاهی از آثار هنرمند مشهور امریکایی، ویلیام وِگمَن، برپا نموده است. وگمن بیشتر برای عکس‌ها و ویدئوهای کانسپچوالش از سگ‌های نژاد وایمارینر شناخته می‌شود.

اشاره: حتماً برای شما هم پیش آمده که به لطف معجزه‌ی اینترنت -و مهم‌تر از آن، دانلودمنیجر!- در این دریای لایتناهی دنبال فیلم‌هایی بگردید که زمانی حتی خواب دیدن‌شان را نمی‌دیدید! آثاری که نویسندگانِ فلان مجله‌ی مشهور سینمایی سال‌ها توی بوق‌وکرنا کرده بودند که چنین‌اند و چنان یا بهمان منتقد شناخته‌شده‌ی اهلِ ینگه‌ی دنیا در فهرست بهترین‌های عمرش قرارشان داده بود و یا این‌که نامزد و برنده‌ی چهار-پنج اسکار و شیر طلایی و خرس نقره‌ای و یوزپلنگ برنزی شده بودند و... و... ساخته‌هایی که گاه -شوربختانه- وجوه اشتراکی از این دست دارند: تاریخ‌مصرف‌شان گذشته است، ثأثیرگذاری‌شان را از کف داده‌اند و یا از همه بدتر این‌که بعضی‌هایشان از بیخ‌وبن مبتذل‌اند! و صدالبته ما -پس از تماشایشان- برای حفظ پرستیژمان -و از ترسِ به باد رفتن آبرو لابد!- سکوت می‌کنیم و یا تأسف‌بارتر از آن، به تداوم به‌به‌ و چه‌چه‌ گفتن‌های کذایی دامن می‌زنیم! نوشتار حاضر، شاید فتحِ بابی باشد به‌قصدِ چوب گذاشتن لای چرخِ این دور باطل؛ مقدمه‌ای برای مرور دوباره‌ی فیلم‌هایی که سال‌هاست در برجِ عاج‌شان نشسته‌اند و انگار وظیفه‌مان شده که جز تعریف‌وتمجید، چیزی به ناف‌شان نبندیم! برای شروع، از دیوار سینمای وحشت، کوتاه‌تر پیدا نکردم! پنج فیلمی که در ادامه درباره‌شان می‌نویسم [۱]، از زمره‌ی هارورهای معروف تاریخ سینما هستند -از فیلمسازانی معروف- که هرچند گه‌گاه و به بهانه‌های مختلف، به‌عنوان برترین‌های ژانر ازشان اسم برده می‌شود ولی به‌مثابه‌ی کبریت‌هایی نمناک‌اند که از برافروختن آتش ترس در وجود بیننده‌ی امروزی‌شان ناتوان‌اند. فیلم‌ترسناکی که نترساند، به چه دردی می‌خورد؟!

ساعاتی پیش برندگان تندیس بخش تئاتر ایران و بخش بین الملل سی و چهارمین جشنواره تئاتر فجر معرفی شدند.

به گزارش بخش تئاتر آکادمی هنر، نمایش «جنایت و مکافات» به کارگردانی ایمان افشاریان با دریافت سه جایزه رکورددار دریافت جوایز بین الملل و نمایش «تپانچه خانم» به کارگردانی شهاب الدین حسین پور نیز با دریافت سه تندیس رکورددار بخش تیاتر ایران شد.

«فروشنده» ساخته اصغر فرهادی در جشنواره فیلم فجر شرکت نکرد. کمپانی «ممینتو» این فیلم را روز گذشته، ۱۵ ژانویه در «یونی فرانس» در پاریس برای شرکت در جشنواره فیلم کن معرفی کرد.

از زمانی که خبر ساخت آخرین نسخه فیلمی در مورد بنیانگذار کمپانی اپل منتشر شد، نکته جالب توجه برایم روایت آرون سرکین فیلمنامه‌نویسی که توانایی و ظرفیت بالایی در نوشتن دارد؛ بود. در قیاس با نسخه قبلی، دنی بویل کارگردان آن، اثری ملموس‌تر و به مراتب بهتر از نمونه قبلی را ارائه کرده که نگاهی ادیبانه‌ای پشت آن مشاهده می‌شود، البته نقص کوچکی نیز در سندیت برخی مصادیق ارائه شده در فیلم نیز وجود دارد. پیش از ساختة دنی بویل یک فیلم ضعیف در سال 2013 و یک مستند متوسط از الکس گیبنی در مورد استیو جابز ساخته شده است.