«هر روایت زندگی که از ارتباطی خبر دهد شکلی از ملودرام است. به این دلیل، فیلم‌های ملودرام فیلم‌های درستی هستند.» راینر ورنر فاسبیندر

مسولان برگزاری جشنواره کن ۲۰۱۶ یک کارگردان ژاپنی را به عنوان رئیس هیئت داوران بخش فیلم کوتاه و سینه فونداسیون این رویداد سینمایی انتخاب کردند.

 «دار و دسته‌های نیویورکی» (Gangs of New York) -همان‌طور که انتظار می‌رود- از مقدمه‌ای درگیرکننده برخوردار است چرا که اصلاً اگر این‌چنین نبود، قلاب در گلوی مخاطبی که بناست بیش از ۲ ساعت و نیم فیلم تماشا کند، گیر نمی‌کرد. پیروزی بزرگ آقای اسکورسیزی در «داروُدسته‌های نیویورکی»، کسالت‌بار تعریف نکردن قصه‌ای بلند و پرشاخ‌وُبرگ است. از بین نرفتن یک‌پارچگی فیلم، دیگر پوئن مثبت قابلِ اشاره‌اش است؛ در «داروُدسته‌های نیویورکی» شیرازه‌ی کار به‌هیچ‌عنوان از دست مارتی خارج نمی‌شود.

گالری گاگوسیان نمایشگاهی از مجسمه‌ها و عکس‌های تارین سایمون را در شعبه‌ی نیویورک خود برگزار نموده است. این مجسمه‌ها به‌عنوان تجربیات آغازین هنرمند در این مدیوم، نخستین بار در بی‌ینال ونیز ۲۰۱۵ به نمایش درآمدند.

پرتره‌ها نقش مهمی در کار باربارا داواتز (متولد ۱۹۴۴) بازی می‌کنند. برای بیش از ۴۰ سال گذشته او مکررا توجه خود را به پاسخ این سوال معطوف کرده است که چگونه می‌توان مردم را با یک دوربین، نمایش و ارائه داد. یک تصویر، در مورد فردی که نمایش داده شده چه چیزی می‌گوید؟ و چه میزان صحنه‌پردازی مجاز است؟

تصویر تلخ سیاه و سفیدی که یک پناهجو را در حال رد کردن یک کودک از زیر سیم خاردار نشان می‌دهد، جایزه‌ی World Press Photo را از آن خود کرد.

مردی در لباس حجیم مخصوص خنثی کردن بمب، برای گروهی از کودکان متحیر دست تکان می‌دهد، در حالی که در خیابانی در بغداد قدم می‌زند و بیرون یک کافه برای نوشیدن چای می‌نشیند. اما نه بمبی در خیابان راشد برای خنثی کردن وجود دارد و نه هیچ زرهی زیر لباس سیاه تا او را از انفجار حفظ کند.

«پیت موندیان» در میان هنرمندان «دِاستیل» هلند ، از بزرگترین و فعال ترین این هنرمندان به حساب می‌آید. او نقاش و نظریه‌پرداز هنر مدرن و یکی از هنرمندان بنام در سبک انتزاع گرایی هندسی است. موندریان پس از «مالوریچ» و «کوپکا»، به انتزاع هندسی ناب دست یافت و از این رو تاثیر بسیار زیادی بر هنر و معماری قرن بیستم گذاشت.