همیشه سعی می‌کنم قبل از اینکه فیلمی روی پرده را ببینم واکنش منتقدان و مخاطبان آن را در رسانه‌های مختلف دنبال کنم. هر چند این عمل ممکن است باعث پیش‌داوری من در مورد کیفیت فیلم قبل از دیدن آن شود. این البته یک حقیقت غیرقابل انکار است!

 چارلز سی برگمن، مدیرعامل و رییس بنیاد پولاک کراسنر از اهدای نخستین «جایزه‌ی خلاقیت پولاک» خبر داد. این جایزه‌ی نقدی به مبلغ ۵۰ هزار دلار که قرار است از این پس هر سال اهدا شود، در راستای حفظ میراث هنری پولاک و لی کراسنر بنیان گذاشته شده است.

به سادگی می‌توان ادعا کرد که وس اندرسون یکی از بزرگترین کمدی سازان آمریکا بعد از پرستون استرجس است. او نیز همچون استرجس اشتیاق بیکرانی برای بازنمایی شکوهمند و پر زرق و برق زندگی دارد. البته آن هم با دستاویز قرار دادن تمامی آن الگوهایی که به ندرت در فیلم‌ها می‌توان بازشناخت. به واقع فیلم‌های او حسی چون نمایش باشکوه دارند ؛ متشکل از بخش‌هایی از انسانیت که به صورتی دموکراتیک در تار و پود آن پراکنده‌اند.

 پیش‌بینی عباس کیارستمی در فیلم «کپی برابر اصل» (۲۰۱۰) تحقق پیدا کرد. اثر تازه‌ای از رمبراند، نقاش هلندی قرن هفدهم، در قرن بیست و یکم با چاپگر سه بعدی ساخته شد. اثر ساخته شده از همه ویژگی‌های نسخه اصلی رمبراند برخوردار است، چنانکه اصل را از جعل به سختی می‌توان تشخیص داد. گام دیگری برای اسطوره‌زدایی از هنر؟

آنیش کاپور با خرید حق انحصاری استفاده از یک نوع رنگماده‌ی سیاه که گفته می‌شود عمیق‌ترین تیرگی را دارد، خشم دیگر هنرمندان را برانگیخته و جنجال به پا کرده است.

مرد مرفهی که تنها زندگی می‌کند دچار آلزایمر می شود. بعد از دوسال دخترش تینا که در کودکی به همراه مادرش به آمریکا مهاجرت کرده بوده به ایران می آید. او که به شدت مبادی آداب است و به شکلی کلیشه‌ای سعی دارد اصطلاحات فارسی را بیاموزد ناچارا در نقش پرستار جدید به پدرش نزدیک می‌شود و به او محبت می‌کند، سپس ناخواسته درگیر نبش قبر گذشته می شود، واقعیت‌های ساده‌ای را که معلوم نیست چرا تمام این سال‌ها لاینحل مانده را کشف می‌کند، آن‌ها را به مادرش با بازی رویا نونهالی اطلاع می‌دهد. مادر به ایران می‌آید و در کنار پدر فراموشکار خانواده شاهد سکانس‌های متعدد خاطره بازی با گذشته هستیم که از جایی به بعد خسته کننده می شوند. ناگهان در حالی که مخاطب از خود می پرسد پس چرا فیلم تمام نمی شود؟! ناگهان مادر در پلان آخر بر می‌گردد و رو به دوربین با گفتن یکی دو جمله اعلام می‌کند که پیش همسرش در ایران می‌ماند! خلاص.

«مستأجر» (The Tenant) تریلری روان‌شناسانه و اقتباسی، به کارگردانی رومن پولانسکی است که آن را سال ۱۹۷۶ براساس رمانی تحت ‌همین عنوان اثر رولان توپور، در فرانسه ساخت. پولانسکی همراه با ژرار براش -همکار فیلمنامه‌نویس‌اش در چند فیلم دیگر- نوشته‌ی توپور را به زبان سینما برگردانده است. «مردی لهستانی به‌نام ترکوفسکی (با بازی رومن پولانسکی) برای اجاره‌ی آپارتمانی به سرایدر ساختمان مراجعه می‌کند. ترکوفسکی علی‌رغم این‌که سرایدار به او هشدار می‌دهد که مستأجر قبلی، زن جوانی بوده و خود را از پنجره‌ی آپارتمان به پایین پرت کرده است؛ تصمیم می‌گیرد خانه‌ی کذایی را کرایه کند...»

گالری Kopeikin نمایشگاهی با عنوان «عکس‌هایی اجرا شده با خمیر بازی» را برگزار می‌کند که اولین همکاری گالری با هنرمند بریتانیایی، النور مَکنِر است.