نمایش پرتره‌های باربارا داواتز وینترتور در سوئیس

پرتره‌ها نقش مهمی در کار باربارا داواتز (متولد ۱۹۴۴) بازی می‌کنند. برای بیش از ۴۰ سال گذشته او مکررا توجه خود را به پاسخ این سوال معطوف کرده است که چگونه می‌توان مردم را با یک دوربین، نمایش و ارائه داد. یک تصویر، در مورد فردی که نمایش داده شده چه چیزی می‌گوید؟ و چه میزان صحنه‌پردازی مجاز است؟

 
مطالعه‌ی طولانی‌مدت او با عنوان «همچنان که زمان می‌گذرد»، که در ۲۰۱۴ کامل شد و اخیرا به شکل کتاب به چاپ رسیده است، محور مرکزی نمایشگاهی است که در Fotostiftung Schweiz برگزار شده است.

به گزارش بخش تجسمی آکادمی هنر و به نقل از وبسایت FOTOSTIFTUNG، برای این مجموعه، باربارا از زوج‌های منتخبی در زوریخ در بازه‌ی زمانی ۳۰‌ساله، در چهار مرحله‌ی متفاوت در زندگی‌شان (۱۹۸۲، ۱۹۸۸، ۱۹۹۷ و ۲۰۱۴) عکاسی کرد؛ پروژه‌ای که در سوئیس و جهان منحصربه‌فرد است و اکنون برای نخستین بار به صورت کامل نمایش داده می‌شود. این تنها اثری در مورد افراد و زوج‌ها نیست، یا در مورد نیروهای مرئی و نامرئی جاذبه و گرایش میان مردم، بلکه مطالعه‌ی این موضوع است که چگونه جامعه و سبک‌ها تغییر می‌کنند؛ ثبت تاثیرگذار زمانه‌ی ما.

برای تکمیل این ویژگی، نمایشگاه شامل پرتره‌های دیگری نیز می‌شود که نشان می‌دهد چگونه باربارا مصرانه مسیرش را دنبال کرده است، با عکاسی از کارکنان یک شرکت، مطالعه‌ی شباهت‌های میان دوقلوها یا میان اعضای یک خانواده، یا آوردن کارمندان یک خانه‌ی مُد بین‌المللی جلوی دوربین. هنرمند کسانی را که به تصویر می‌کشد، از بستر زندگی روزمره‌شان جدا می‌کند تا هر عاملی که حواس ما از خود آنها را پرت می‌کند، حذف نماید. او آنها را از روبه‌رو با خنثی‌ترین نور ممکن عکاسی می‌کند و توجه کامل ما را به چهره و حالت‌های آن، بدن و وضعیتش، و پوشش و جزئیات ظاهر بیرونی جلب می‌کند. آنهایی که به تصویر کشیده شده‌اند، نگاه مخاطبان را باز می‌گردانند، و آنها را با صراحت و شکنندگی‌شان متاثر می‌کنند. هنرمند می‌گوید: «من همیشه با نگاه شروع می‌کنم. شما زمان بیشتری را صرف نگاه کردن به عکسی می‌کنید که او هم به شما نگاه می‌کند. این کار چیزی را برمی‌انگیزد. رابطه‌ی چشمی مستقیم ناگزیر است ــ شما باید این حس را داشته باشید که واقعا رو در روی کسی هستید. به همین دلیل من حالت بی‌احساس را ترجیح می‌دهم. یک لبخند، تصویر را کمتر رازآمیز می‌کند و ممکن است با آن چیزی که مخاطب معطوف به کار می‌کند، تداخل داشته باشد.