کاری آپسون هنرمند خلاق آمریکایی اولین نمایشگاه خود را در اروپا گذاشته است. چیدمان‌های او در کانستالی بازل از 9 آگوست (19 مرداد 1399) به نمایش در آمد. او تنه‌هایی از درخت را در بخشی از این چیدمان بدون تقارن آویزان کرده است تا مخاطبان از میان آن‌ها حرکت کنند و به سمت دیگر بخش‌ها بروند. چیدمان یا مجسمه‌های او از جنس چوب و لاتکس و بازنمایی از بدن هستند. به نظر می‌رسد می‌توان نمایشگاه فعلی او «از راهی که آمدی بازگرد» را در جهت دیگر آثار او در مفهوم دوتایی خود و مادر دانست.

اختتامیه جشنواره فیلم ونیز ۲۰۲۰ در حالی برگزار شد روح‌الله زمانی بازیگر «خورشید» جایزه بهترین بازیگر جوان را از آن خود کرد و فیلم «دشت خاموش» به‌عنوان بهترین فیلم بخش «افق‌ها» برگزیده شد.

به گزارش بخش سینمایی آکادمی هنر، هفتاد و هفتمین فستیوال بین‌المللی فیلم ونیز شب گذشته به کار خود پایان داد و دو نماینده از ایران جوایز درخوری گرفتند.

برگزیدگان چهارمین دوره اعطای نشان سال عکس مطبوعاتی ایران و سیف الله صمدیان و بهرام محمدی فرد نیز به عنوان پیشگامان عکاسی معرفی شدند.

به گزارش بخش تجسمی آکادمی هنر به نقل از مهر، مراسم اختتامیه چهارمین دوره اعطای نشان عکس سال مطبوعاتی ایران عصر جمعه ۲۱ شهریورماه با معرفی نامزدها و برگزیدگان چهارمین دوره نشان عکس سال مطبوعاتی ایران به صورت آنلاین برگزار شد.

بر این اساس، چهارمین نشان عکس سال مطبوعاتی ایران در سه بخش تک عکس، مجموعه عکس و مالتی مدیا و با موضوعات عکس‌های خبری، پرتره، محیط زیست، مسائل معاصر، مستند و ورزشی توسط هیأت داوران بررسی شدند که اسامی نامزدها و برگزیدگان تک عکس و مجموعه عکس به شرح زیر است:

محیط زیست

نامزدهای چهارمین دوره نشان عکس سال مطبوعاتی ایران در بخش تک عکس محیط زیست؛ محسن اسماعیل زاده، فرناز دمنابی، سهیل زندآذر و احسان فضلی اصانلو بودند که نشان این بخش به احسان فضلی اصانلو تعلق گرفت.

هیأت داوران هیچ اثری را در بخش مجموعه عکس محیط زیست حائز دریافت نشان ندانستند.

پرتره

نامزدهای چهارمین دوره نشان عکس سال مطبوعاتی ایران در بخش تک عکس پرتره؛ هادی زند، محبوبه سیفی و زهره صباغ نژاد بودند که نشان این بخش به زهره صباغی نژاد تعلق گرفت.

همچنین چهارمین دوره نشان عکس سال مطبوعاتی ایران در بخش مجموعه عکس پرتره به روح الله وحدتی اهدا شد.

ورزشی

نامزدهای چهارمین دوره نشان عکس سال مطبوعاتی ایران در بخش تک عکس ورزشی؛ حامد ملک پور، احمد معینی جم و مهدی نصیری بودند که نشان این بخش به احمد معینی جم رسید.

همچنین چهارمین دوره نشان عکس سال مطبوعاتی ایران در بخش مجموعه عکس ورزشی به محسن کابلی تعلق گرفت.

مسائل معاصر

نامزدهای چهارمین دوره نشان عکس سال مطبوعاتی ایران در بخش تک عکس مسائل معاصر شامل مجتبی اسماعیل زاد، فرهاد بابایی، حامد خلیلی، علیرضا معصومی و مینا نوعی بودند که نشان این بخش به حامد خلیلی اهدا شد.

همچنین نامزدهای چهارمین دوره نشان عکس سال مطبوعاتی ایران در بخش مجموعه عکس مسائل معاصر؛ ابراهیم علی پور، جواد مکتبی و دریا ناظری بودند که نشان این بخش به جواد مکتبی رسید.

خبری

نامزدهای چهارمین دوره نشان عکس سال مطبوعاتی ایران در بخش تک عکس خبری عبارت بودند از: پوریا پاکیزه، عابد جلیل پوران، مصطفی رودکی، محمد محسن زاده، سید جواد میر حسینی، روح الله وحدتی و منا هوبه فکر.

نشان عکس سال مطبوعاتی ایران در بخش تک عکس خبری به منا هوبه فکر تعلق گرفت.

نامزدهای چهارمین دوره نشان عکس سال مطبوعاتی ایران در بخش مجموعه عکس خبری نیز محمد مهیمنی و حسین ولایتی بودند که نشان عکس سال مطبوعاتی ایران در بخش مجموعه عکس خبری به محمد مهیمنی اهدا شد.

بر این اساس، هیأت داوران هیچ اثری را در بخش داستان گویی بصری (مالتی مدیا) حائز دریافت نشان ندانستند.

همچنین در بخش معرفی پیشگامان این دوره نشان عکس سال مطبوعاتی نیز، سیف الله صمدیان و بهرام محمدی فر به عنوان پیشگامان این عرصه معرفی و تقدیر شدند. حدود ۴ هزار عکس از ۳۶۸ عکاس به دبیرخانه ارسال شد. در این میان، ۱۱۱۱ تک عکس، ۲۹۳ مجموعه عکس و ۹ مالتی مدیا برای دبیرخانه چهارمین نشان عکس سال مطبوعاتی ایران ارسال شد که در بخش تک عکس؛ ۱۴۶ عکس پرتره، ۳۵۰ عکس خبری، ۱۲۹ عکس محیط زیست، ۳۸۲ عکس مستند و ۱۰۴ عکس ورزشی ارسال شده بود. همچنین در بخش مجموعه عکس؛ ۲۹ مجموعه عکس ورزشی، ۱۰۸ مجموعه مستند، ۴۸ مجموعه محیط زیستی، ۸۶ مجموعه خبری و ۲۲ پرتره خبری داوری شدند.

فیلم سینمایی «جنایت بی‌دقت» به کارگردانی شهرام مکری جایزه بهترین فیلمنامه اورژینال را از منتقدان مستقل در حاشیه جشنواره ونیز دریافت کرد.

«خورشید» ساخته مجید مجیدی کارگردان ایرانی یک درام فرار از زندانی است که به هیچ جایی فرار نمی‌کند و در عین حال یک کمدی مدرسه‌ای بزن‌بکوب زمخت است که در آن کارها حسابی به مشکل برمی‌خورد. بازیگری فیلم درجه یک نیست و چرخ‌دهنده‌های خطوط داستانی‌اش اغلب صدا می‌دهد، اما دل و جرات و جاذبه‌ای خیابانی دارد و باید گفت یکی از بهترین فیلم‌هایی است که در بخش رقابتی امسال فستیوال فیلم ونیز پخش شده است.

لوکرسیا مارتل، ماری الساندرینی و میگل گومز به عنوان برندگان جوایز لوکارنو ۲۰۲۰ معرفی شدند.

به گزارش بخش سینمایی آکادمی هنر به نقل از ورایتی، فیلم‌های ۲ فیلمساز آرژانینی یعنی «چوکوبار» ساخته لوکرسیا مارتل و «زاهوری» ساخته ماری آلساندرینی به عنوان برندگان جوایز پلنگ دوره ۲۰۲۰ لوکارنو معرفی شدند. این ۲ فیلم در بخش «فیلم‌های فردا» که مهمترین بخش رقابتی این جشنواره است این موفقیت را کسب کردند.

همزمان با شیوع کرونا، مدیران جشنواره اعلام کرده بودند این دوره جشنواره که قرار بود از ۵ تا ۱۵ آگوست (۱۵ تا ۲۵ مرداد) برگزار شود، لغو می‌شود. از آنجا که تماشاچیان این رویداد در شمار زیاد و در گرانده پیازه گردهم می‌آیند تا به تماشای فیلم‌ها بنشینند این کار در دوران کرونا خطرناک تشخیص داده شد.

مدیر هنری لوکارنو تاکید کرده بود که تصمیم ندارند تا این دوره را به صورت دیجیتال یا آنلاین برگزار کنند و به جای آن به حمایت از فیلم‌های مستقل می‌پردازند. از این رو جشنواره لوکارنو همچنین با اهدای جایزه هیات داوری از فیلم «وحشی‌گری» میگل گومز فیلمساز پرتغالی تقدیر کرد. جایزه نوآورانه‌ترین پروژه نیز به فیلم «پارچه پیکر انسان» به ورونا پاراول و لوسین کستینگ تیلور رسید.

دو جایزه پلنگ اصلی که به مارتل و آلساندرینی اهدا شد در بخش بهترین فیلم بین‌المللی و بهترین پروژه سویسی تعلق گرفت و هر یک ۷۷ هزار دلار پول نقد برای فیلم‌هایشان دریافت کردند. این پروژه‌ها بر مضامین نژادی و سوء‌استفاده از اقتدار تمرکز دارند. «چوکوبار» مستندی ترکیبی با زمینه‌های تاریخی و فرهنگی درباره ترور فعال آرژانتینی خاویر چوکوبار در سال ۲۰۰۷ است.

جوایز برتر بخش «پاردو دی دومینی» یا «پلنگ فردا» که مختص فیلم‌های کوتاه و متوسط است و امسال بخش اصلی رقابتی جشنواره محسوب می‌شد در بخش بین‌المللی به «من از آن گریختم و هنوز در آن هستم» ساخته «دارول اولو کی» فیلمسازی از لس‌آنجلس اهدا شد که درباره از دست دادن پدرش است.

در بخش فیلم کوتاه سوییس نیز یوناس اولریش برای «مردم در روز شنبه» برنده پلنگ شد. این فیلم به این موضوع می‌پردازد که سوییسی‌ها چگونه بعداز ظهر شنبه خود را می‌گذرانند.

چکیده
اکثر پژوهش‌های انجام‌گرفته با موضوع سیاه‌قلم باتوجه به‌ هویت و زمینه‌ فرهنگی آثار وی شکل گرفته‌اند. نقاش مشهور اما ناشناس نیمه‌دوم سده نهم‌هجری که بیشترین حجم آثار او در مرقع‌های کتابخانه توپقاپوی‌ استانبول نگهداری می‌شود. این نوشتار، فارغ از دغدغه هویت و بافت فرهنگی‌ آثار سیاه‌قلم، از اشکال و فرم‌های‌کارناوالی میخائیل‌باختین یاری‌جسته و منحصرا با نگاهی عمیق و تازه به جهان‌گروتسکی سیاه‌قلم پرداخته ‌است. ‌باختین فیلسوف و نظریه‌پرداز بزرگ سده‌بیستم است و مفاهیم و ایده‌هایی هم‌چون گفت‌وگو، دیگری، کارناوال و.. را در نظریات خود اعمال‌کرده ‌است. ایده‌های او تقریبا دودهه است که به‌عرصه هنرهای ‌تجسمی راه‌یافته و ساختار مناسبی را در حوزه نقد این آثار برای هنرپژوهان بناکرده‌ است. باتوجه به‌این‌که نگاه ویژه ‌باختین درخصوص کارناوال و "بدن‌گروتسک" می‌تواند رویکرد مناسبی برای تحلیل دنیای‌گروتسکی سیاه‌قلم باشد. این پژوهش، عناصری از پیکره‌های سیاه‌قلم را که بر روی عملکردهای بدن‌گروتسکی باختین تمرکز دارند با روش تحلیلی ‌ــ‌ تطبیقی تصویرکرده ‌است. بدن موردنظر باختین بدنی است که منحصر به‌فرد و منفک از باقی جهان نیست، بدنی‌است بی‌شکل و رها شده که پی‌درپی با مرگ و زندگی همراه است. پیکره‌های سیاه‌قلم این قابلیت را دارند که به‌واسطه این ویژگی‌ها، با این بدن در هم آمیخته و رها شده تعبیر و تفسیر شوند.

جینا رولندز در فیلم‌های زنی زیر نفوذ (جان کاساویتس/ 1974) و شب افتتاح (جان کاساویتس/ 1977) بازی مشابه‌ای را ارائه می‌دهد؛ حرکات عصبی با استفاده‌ی غلوآمیز از صورت و دست‌ها، مکث‌ها و حرکات پرشی، غیرقابل پیش‌بینی و غیرقابل تحمل که در خلاف جهت انتظار دیگران بوده و مدام روی اعصاب آن‌ها راه می‌رود. اما این بازیِ هم‌سان در دو مسیر کاملا متفاوت حرکت می‌کند. در فیلم زنی زیر نفوذ رولندز یک بازی کاملا هیستریک را ارائه می‌دهد: در مورد فرد هیستری به‌جای گفتن «موضوع یا ابژه‌ی میل او چیست؟» باید پرسید او «از کجا میل می‌ورزد؟» از این منظر فرد هیستری فردی است که می‌خواهد تاوان گناهان و اشتباهات فرد دیگر را پرداخت کند. پرسشی که برملا کننده‌ی شکاف موجود در دیگری بزرگ است که پاسخی برای آن وجود ندارد و فرد هیستری با قرار دادن خود در مقام ابژه میل دیگری تلاش می‌کند تا این شکاف را پر کند.