نمایشگاه تابستانه بزرگ امسال در بنیاد بِیِلِر به هنرمند آلمانی ولفگانگ تیلمانز اختصاص داده شده است. در این نمایشگاه حدود ۲۰۰ عکس از سال‌های ۱۹۸۶ تا ۲۰۱۷ به همراه یک چیدمان صوتی تصویری به نمایش درآمده است. این نمایش نشان می‌دهد که چگونه تیلمانز در کارش دغدغه‌ی آفرینش یک زبان بصری جدید را دارد، نه عکاسی به مفهوم مرسوم آن. فعالیت هنری تیلمانز اغلب در ارتباط با شخصیت او فهمیده می‌شود. نقش و جایگاه هنرمند در بسترهای اجتماعی متفاوت به روایتی منتهی می‌شود که به عنوان کلیدی برای فهم کار او در نظر گرفته می‌شود. نمایشگاه بنیاد بیلر به دنبال رویکرد متفاوتی نسبت به کار تیلمانز است.

موزه‌ی مشهور رایکس آمستردام این هفته به دهمین میلیون بازدید کننده‌اش با اهدای یک جایزه‌ی ویژه‌ی رویایی خوش آمد گفت، که شاید تنها یک بار در زندگی بخت بردنش وجود داشته باشد؛ این جایزه سپری کردن یک شب به تنهایی در جوار شاهکار رامبراند، «نگهبان شب» است.

یک پروژه عکاسی در هند سر و صدای زیادی راه انداخته؛ چون یک پرسش مهم را مطرح کرده‌است: چرا زنان کمتر از گاوها حق دارند؟

تماشاگرانی که برای تماشای نخستین اجراهای جدید نمایش «۱۹۸۴» به تئاتر «هادسن» در «برادوی» نیویورک رفته بودند، واکنش‌های شدیدی مثل جیغ و داد، مرافعه و احساس تهوع داشتند، و بعضی به بازیگران التماس کردند اجرا را متوقف کنند.

یک تابلو از پابلو پیکاسو، نقاش اسپانیایی که به ندرت در اماکن عمومی به نمایش گذاشته شده، در حراجخانه کریستی لندن مردم را شگفت زده کرده است.

عنوان «ترسیدن از ترس» حال و هوای این نمایشگاه را مشخص می‌کند، و یا حتی بیشتر؛ این عنوان تعیین اتمسفری است که در کارهای جدید هنرمند آرژانتینی_سوئدی، جیل مالیدی، جریان دارد.

بخش مسابقه جشنواره امسال مسکو، میزبان سیزده فیلم از کشورهای مختلف بود؛ از جمله سه فیلم از سینمای روسیه.

1. ظهور عکاسی از آن جهت اهمیت دارد که روایت را از دست راوی به در آورد. تصویر می‌تواند جای زبان را بگیرد و اجازه‌ی روایت‌گری را به بیننده اعطا کند. تصویر جای روایت دوام می‌آورد و در بستر زمان این تصویر است که «می‌ماند» و نه «روایت» و روایتی هم اگر بناست بر روی تصویر بنشیند موکول به آینده می‌شود؛ موکول می‌شود به دیده شدنِ تصویر. گونه‌ای دخیل کردنِ مخاطب در نهایت‌های چنین امکانی.