آدام وست، هنرپیشه سریال مشهور بَت‌من در دهه ۶۰ میلادی، در سن ۸۸ سالگی درگذشت. او بعد از بَتمن برای پیدا کردن کار و ایفای نقش در دیگر محصولات هالیوودی با مشکل روبرو بود. سخنگوی خانواده وست گفته این ستاره سینما در کمال آرامش و پس از مبارزه کوتاهی که با سرطان خون داشت، در شهر لس‌آنجلس درگذشت.

زنی که در نوجوانی رومن پولانسکی کارگردان برجسته سینما به او تجاوز کرده بود از دادگاه لس‌آنجلس خواسته پرونده علیه آقای پولانسکی را مختومه اعلام کند.

رعنا آزادی ور و اندیشه فولادوند به پرفورمنس تئاتریکال «خانه بوشاسب درازدست»به کارگردانی علی اتحاد پیوستند و تا تینگونه گروه بازیگری این اثر تکمیل شود. این در حالی هم هست که آزادی ور با «خانه بوشاسپ درازدست» برای اولین بار روی صحنه تئاتر می رود.

کِرَکِن، یک اختاپوس عظیم از فلورنتین هوفمن با همکاری استودیو UAP، در شهر شِنژِن رونمایی شده است. این کار بزرگ در یک پارک ساحلی قرار گرفته است و یک زمین بازی کودکان جادویی و بزرگ را شکل می‌دهد. هنرمند هلندی، فلورنتین هوفمن، برای مجسمه‌های غول پیکرش از حیوانات شناخته می‌شود. مشهورترین اثر او «اردک پلاستیکی»، یک اردک زرد رنگ بادی است که پس از ساختش در سال ۲۰۰۷ به بیش از ۲۵ شهر در سراسر جهان سفر کرد.

ز نمایشگاهی با عنوان «ایمان، با الهام از سائنردام و دیگر نقاشی‌ها» از جدیدترین نقاشی‌ها و کارهای روی کاغذ پل وینستَنلی برگزار نموده است. برای این نمایشگاه، وینستنلی برخی از نقاشی‌ها و طراحی‌های مفقود شده‌ی هنرمند دوران طلایی هلند، پیتر یانس سائنردام(Pieter Jansz Saenredam)(1597-1665) را بازآفرینی کرده است. سائنردام که برای آثارش از فضای داخلی کلیساها شهرت دارد، ملایمت و ظرافت معماری هلند در دوران اصلاحات دینی را ثبت و ضبط نمود و موجب محبوبیت سبک جدیدی در رئالیسم قرن هفدهم شد.

 گالری متیو مارکس دوباره یکی از دارایی های باارزش خود را در معرض دید عموم قرار داده است. این دارایی ارزشمند کولاژی است از ری جانسون هنرمند مشهور و جنجالی منتسب یه جنبش نئو دادا در آمریکا که اکنون در اختیار گنجینه‌ی گالری متیو مارکس است.

1. در نیم قرن گذشته و به ویژه در سالهای پر التهاب دهه 1340 پرسش «هنر متعهد یا هنر ناب؟» خوراک بسیاری از مجادلات قلمی را شکل داده است. مجادلاتی که در آنها مفهوم مارکسیستی و ارتدوکسی از طبقه همواره هنر آوانگارد را به ]نا[ هنری بی دغدغه اجتماعی، برج عاج نشین و شکم سیرانه متهم می کرد. از آن سو هم هنر آوانگارد و ناب با تکیه بر مفهوم انتزاعی ذات خلاقانه هنر اجتماعی را هنری پوپولیستی و بازاری می دانست. با این وجود همان طور که آرای درخشان « آدورنو» در این باره نشان می دهد هنر رادیکال و آوانگارد به واسطه تن در ندادن به مختصات منطق مبادله و پا پس کشیدن از بدل شدن به شیئی صرفا مصرفی می تواند دارای سویه های انقلابی و سیاسی باشد. با تکیه بر این منطق است که آدورنو در بحث با « لوکاچ» تئاتر ابزورد « بکت» یا موسیقی آتونال « شوئنبرگ» را انقلابی تر از رئالیسم مد نظر لوکاچ می بیند. با این حال سینمای آوانگارد ایران را بیش از آنکه بتوان اثری هنری به معنای واقعی کلمه رادیکال یا مدرن در نظر گرفت، باید به عنوان سینمایی تمثیلی یا غیرمتعارف در نظر گرفت که فرم آن برای رهایی از تیغ سانسور بیشتر در راستای پوشاندن استعاری محتوا است. نگاهی به برخی از نمودهای این نوع سینما و درونمایه های غالب آن در سالهای پیش از انقلاب موید این مطلب است که در بسیاری از جهات هنر آوانگارد راه حل مقاومت در برابر هژمونی توسعه تکنولوژیکی پهلوی دوم را در پناه بردن به پناهگاه گنگ گذشته تاریخی، عرفان و .... می داند.به لحاظ تاریخی، میان انواع و اقسام نظریه پردازی های خردستیزانه ی روشنفکران ایرانی و انقلاب سفید رابطه مستقیمی وجود دارد. شاه پس از انقلاب سفید به مدت یک دهه سیاستی را پیش می گیرد که در آن به واسطه فشار بر پدال دلارهای نفتی سعی می شود تا مدرنیزاسیونی همه جانبه در کشور پیاده شود. در ابتدای دهه‌ی ۱۳۴۰ شاه تصمیم گرفت، برای خروج ایران از صف کشورهای توسعه‌نیافته دست به اصلاحاتی بزند. اصلاحاتی که جز با انجام تغییراتی رادیکال در نظام کشاورزی و دگرگونی در رابطه ارباب – رعیتی ممکن نبود. این طرح – که سال‌ها پیش توسط کارشناسان امریکایی و با الگو گرفتن از تجربه‌های برنامه‌های کشاورزی چین، مصر و کوبا صورت‌بندی شده بود – با روی کار آمدن دولت «کندی» در سال ۱۹۶۱ (۱۳۴۰) آهنگ پرشتاب‌تری به خود گرفت. بااین ‌وجود،از همان ابتدا مشخص شد که اجرای این طرح با پیچیدگی‌های پیش‌بینی‌نشده زیادی همراه است. یکی از مهم‌ترین مشکلات در این راه تنوع و تکثر مقررات و آداب‌ورسوم بهره مالکانه و تقسیم محصول بود که سال‌ها در زمین‌های کشاورزی شیار انداخته بود و محو یک‌باره آن به‌وسیله پیشرفته‌ترین ادوات مکانیکی غربی نیز امکان‌پذیر نبود. تغییر چهره شهرها، رشد مهاجرت از روستاها و تشکیل طبقه جدید حاشیه نشین ها به همراه خفقان ساواک شرایطی را به وجود آوردند که در آن هزل و دست انداختن ارزشهای مدرنیزاسیون به جریان غالب فکری در دهه های 40 و 50 بدل شد. در این نوشته سعی می شود با مطالعه نمونه ای سینمای پرویز کیمیاوی در دهه 40 و 50 نمونه هایی از برخورد به اصطلاح رادیکال اجتماعی روشنفکران به مدرنیزاسیون نشان داده شود. با این حال ،این رادیکالیسمِ مشخصا فرمالیستی در آثار کیمیاوی و بسیاری دیگر از فیلمسازان موج نو یا آوانگارد، در نهایت بدل به نوعی خردستیزیِ رمانتیک مالیخولیایی می شود.اما منظور از خرد ستیزی رمانتیک مالیخولیایی چیست؟

هنرمند معاصر آلمانی، آن ایمهوف، شیر طلایی بخش بهترین مشارکت ملی بی‌ینال ونیز را برای پرفورمنس برانگیزاننده‌ی «فاوست» کسب نمود که جلوه‌ی تاریکی از جامعه‌ی مدرن ارائه می‌دهد.