در اولین مواجهه با فیلم عطش Bakjwi باید این را در نظر داشت که شما با فضای بسیار تاریکی روبه‎رو هستید و قطعا در چنین خوانشی نحوه تماشای آن بسیار حائز اهمیت است. در کل رنگ‎آمیزی سینمای چن ووک پارک همیشه به صورتی بوده است که با فضاهای تاریکی روبه‎رو بوده‎ایم اما این‎بار قضیه بسیار متفاوت است. اغلب فیلم در فضاهای بسیار تاریک و شب هنگام درون خانه‎ای می‎گذرد. با وجودچنین نوری باز هم قاب‎بندی‎ها و فیلمبرداری خیلی خوب فیلم لذت بصری از آن را متفاوت کرده است. یک نکته را هم نباید فراموش کرد که وقتی با خون‎آشام‎ها روبه‎رو هستید منفذهای نور باید بسته شود و همین مشکل آفرین شده است. جذابیت و کشش فیلم در یک خانه‎ی کوچک نیز قابل تحسین است.

قهرمان در سری مقصد نهایی به نظر شما کیست؟ شخصی که یک دقیقه آینده را در رؤیای صادقه می‎بیند و دیگر افراد را می‎خواهد نجات دهد یا این‎که قهرمان را عنصری فراتر از این حرف‎ها می‎بینید. نظر من بر این است که در این سری مرگ نقش اصلی را بازی می‎کند. این مرگ است که به شما خود را نشان می‎دهد. مانند این‎که یک ضربه پنالتی را به دروازه‎بان بگویند به کدام سمت می‎زنند و بعد آن‎قدر ماهرانه ضربه زده شود که دروازه‎بان باز هم نتواند توپ را مهار کند. مرگ چنین نقشی در مقصد نهایی دارد. به یک نفر الهام می‎کند که او و هم‎قطارانش همگی خواهند مرد و کام مرگ را خواهند چشید. برخی توجهی با او ندارند و سلاخی می‎شوند و برخی دیگر تمام سعیشان‎ را می‎کنند و باز هم اسیر او خواهند شد. این مرگ است که قهرمان را زنده می‎گذارد و به او می‎فهماند که در مقابل این امر مقدر هیچ از دستش بر نمی‎آید.

همیشه ترس ما نتیجه‎ی دیدن لحظه‎ی یک موجود کریه و وحشتناک و یا حادثه‎ای دلخراش نیست، بلکه گاهی ترس‎ها ریشه‎هایی بسیار عمیق‎تر در درون ذهن و ناخودآگاه انسان دارد که سال‎ها طول می‎کشد تا کم کم رشد کرده و نشانه‎های خود را آشکار کند. فیلم آب تیره اثر والتر سالس نیز از آن نوع فیلم‎هایی است که در عصر تکنولوژی و پیشرفت فنی، غرق در جذابیت‎های بصری و جلوه‎های ویژه نشده و به سینما به عنوان اسبابی برای تفکر و شناخت زوایای پیچیده روح انسان احترام می‎گذارد و بر عکس خیلی از هم خانواده‎های خود به شعور مخاطب توهین نمی‎کند. فیلم به ما چیزی بسیار فراتر از سلسله صحنه‎های کریه و تهوع‎آور بی‎ارزش از زاویه دوربین را هدیه می‎کند و به این طریق در سالی که رقیبان پرطرفدار و پر حاشیه‎ای داشت توانست جایگاه خوبی برای خود دست و پا کند. در قرنی که اکثر فیلم‎های ژانر وحشت فقط و فقط از فرمول تکراری و سخیف (blood , beast , breast)BBB  دنباله‎روی می‎کنند باید قدر فیلم‎هایی نظیر آب تیره با پشتوانه روانشناختی مناسب را دانست.  در این فیلم ترس ما از روح، هیولا، جن، یا فضایی‎ها نیست، بلکه ترس از رانده شدن و صدمه دیدن توسط عزیز ترین عضو خانواده خود است.

1-     کریس قبل از آن که به حقیقت مرگ خود و فرزندانش آگاه شود، تمام تلاش خود را می‌کند تا بچه‌هایش را از نور خورشید در امان نگاه دارد. او حتی زمانی که بچه‌هایش از ترس نوری که خانه را غرق کرده (تعبیری که کریس از نور خورشید دارد همین است زمانی که به خدمت‌کاران توضیح می‌دهد که ورود نور به این خانه، مثل ورود آب به کشتی است. هر دو ویران‌گرند و غرق می‌کنند!) جیغ می‌کشند و با این حال اتفاقی برایشان نمی‌افتد بر این اعتقاد خود پافشاری می‌کند! اما دقیقا زمانی که نسبت به حقیقت آگاه می‌شود نور را می‌پذیرد. از این منظر شاید بتوان ادعا کرد که دیگران The Others فیلمی درباره‌ی جهالت و فقدان آگاهی است.

تپه‌ی خاموش داستان دختر کوچکی به نام شارون است که کابوس‎های وحشتناکی در مورد شهری به نام سایلنت هیل (silent hill) دیده و دچار خوابگردی شده است. رز (مادر شارون) معتقد است برای درمان شارون باید او را به محلی که در کابوس‌هایش می‌بیند ببرند, بنابراین به رغم مخالفت‌های همسرش (کریستوفر) او و شارون به طرف شهر سایلنت هیل حرکت می‌کنند. در بین راه ناگهان یک دختر بچه وسط جاده آمده و ماشین آن‌ها از جاده منحرف می‌شود. رز بیهوش شده و زمانی که به هوش می‌آید می‌بیند که شارون در ماشین نیست. او با پلیسی به نام سیبل بنت که در تعقیب آن‌ها به این شهر رسیده است, جست‌وجو برای یافتن شارون در داخل شهر را آغاز می‌کنند.

 مردمانی هستند که مرا نگاهی گذرا می‌کنند

مردمانی هستند که مرا لمس می‌کنند

مردمانی هستند که مرا تبدیل می‌کنند

واکنش عمومی اولیه در مقابل جان کرامر، مشهور به قاتل اره آهنبری در فیلم اره، به ظاهر می‎تواند همان واکنش همیشگی در برابرِ فیگورِ هیولا به مثابه‎ی عامل موقتی اختلال باشد. اختلالی که نتیجه‎ی فوری آن، به شکلی قابل انتظار منجر به شکل‎گیری سه جایگاه سنتی هیولا، قربانی و ناجی خواهد شد. این نظم جدیدی است که از دل بی‎نظمی ناشی از حضور هیولا، بازتولید می‎شود. عمده فعالیت تماشاگران در این نظم جدید، کاهش حداکثری فاصله  خود با موقعیت/ماهیت هیولا و غلبه بر وحشت ناشی از این کاهش فاصله است.

سال 1999 راب زامبی خواننده شهیر هوی متال تصمیم به ساخت فیلم خانه‎ی هزار جسد House of 1000 Corpses گرفت. در ابتدا قرار بر سرمایه‎گذاری یونیورسال بود؛ اما خشونت زیاد آن سبب شد یونیورسال دست به عصا در مورد اولین کارگردانی زامبی تصمیم بگیرد. پس از چندی کمپانی لایونسگیت شریک یونیورسال شد و فیلم ساخته شد. به تأخیر افتادن اولین فیلم زامبی کم نبود و بالاخره با رنگ و لعاب فیلم‎های وحشت دهه‎ی 1970 ساخته و در سال 2003 با درجه NC-17 بالاترین درجه ممنوعیت سنی اکران شد.