دیوید بوئی، ستاره موسیقی پاپ و راک و از مشهورترین و تاثیرگذارترین چهره‌های موسیقی جهان درگذشت.

گریس، قهرمان فیلم دستین دانیل کرتن ، دختر زخم خورده‌ای است که بر خلاف ظاهر محکم و مصمم‌اش، روانی پر آشوب داشته و سوالات بی‌پاسخ متعددی بر ذهن پریشانش حکم‌فرمایی می‌کند. او به دنبال ثبات روحی و یافتن راهی برای تسلط بر عواطف جوشانش است و در مسیر این جستجو، با مرد جوانی همراه می‌شود که توانسته با اوضاع حاکم بر زندگی‌اش کنار آمده و از دل خانواده‌ای پرشور و سرشار از مهر – که سرپرستی او را برعهده گرفته بودند – به حیاتش سر و سامان دهد. همراهی و دوستی دو انسان با قلبی پر از اندوه و افسوس گذشته‌ای ناکام ، فراز و نشیب‌های فراوانی در خود می‌بیند که لحظات خوش و تلخ بسیاری را به دنبال دارد. اما عشق میان آنها است که تلخی بی‌پایان فیلم را کمی شیرین می‌کند.

«کله‌ پاک‌ کن» نخستین فیلم بلند دیوید لینچ، این هفته بر روی «کرایتریون کالکشن» در قالب نسخه‌ای مجلل و به همراه امکاناتِ بسیار ارائه خواهد شد. دیگر وقت‌اش هم شده بود. فیلمِ نامتعارف و غیرقابل‌دسته‌‌بندیِ لینچ که در طی چندین سال و با بودجه‌ای ناچیز فیلم‌برداری شده، یکی از مهم‌ترین آثار سینمای مستقل امریکا به شمار می‌آید. به عنوان پایِ ثابتِ سانس‌های نیمه‌شبِ دهه‌های ۷۰ و ۸۰، کله‌پاک‌کن به نسلی از تماشاچیان ماجراجو این درس را داد که قابلیتِ فیلم‌‌ها بسیار بیش از آن چیزی است که مخاطبِ عام به آن عادت کرده بود. لینچ در این فیلم پائین‌شهری صنعتی و محزون را آفریده که قهرمان‌‌اش (جک ننس) با موهایی افشان در آن به سر می‌برد و درحالیکه آمیزه‌ای همیشگی از سرگشتگی و ترس بر روی صورت‌اش نقش بسته با مسئولیت، عشق و مرگ مقابله می‌کند. فیلمی است فوق‌العاده و باعث افتخارمان است که توانستیم درباره‌یِ این اثر با لینچ صحبتی داشته باشیم:

فیلم‌های «کارول» و «پل جاسوسان»، هر یک با نامزدی در ۹ رشته، در صدر فهرست نامزدهای جوایز سینمایی بفتا قرار گرفتند.

دو فیلم بزرگ رنه ، هیروشیما عشق من (1959) و سال گذشته در مارین‌باد (1961)که ارزش‌ آن‌ها بهعنوان شاخص‌هایی قطعی در تعیین هویت سینمای مدرن،هم‌چنانتا امروزحفظ شده است، بر مبنای دو وضعیت افراطی پایه‌ریزی شده‌اند که به طور مستقیم توسط شخصیت‌های زن دو فیلم، بارگذاری می‌شوند. در فیلم سال گذشته در مارین‌باد، زن مطلقاً گذشته را به یاد نمی‌آورد پس نمی‌تواند خود را به عنوان بخشی از یک رابطه‌ی عشقی که آغازش در یک گذشته‌ی تردیدآمیزبوده است، موقعیت‌یابی کند و در هیروشیما عشق من، زن بیش از اندازه به یاد می‌آورد، بنابراین هجوم بی‌امان آنچه به یادش مانده است (نخستین ماجرای عاشقانه‌اش با یک سرباز آلمانی در شهر نوور)، شکل گیری یک رابطه‌ی جدید را ناممکن می‌کند (چرا که همواره پیش نیاز اخلاقیهر رابطه‌ی جدیدییکی از انواع فراموشی‌های تاکتیکی است). اما نقطه‌ی اشتراک این دو وضعیت ظاهراً جمع‌ناپذیر، سویه‌ی آسیب‌زای آن‌ها در حفظ و بازسازی یک رابطه‌ی عاشقانه‌ است. رابطه‌ا‌ی که‌ در هر دو فیلم، در دسته‌ی عشق‌های ممنوع طبقه‌بندی می‌شود و بنابراین در چشم‌انداز چارچوب‌های متعارف خانواده محور،  به عنوان زیاده‌روی‌های غیراخلاقی، و بنابراین نوعی وضعیت افراطی، محسوب می‌شوند. اما این رابطه‌ی افراطی که هنجارهای اخلاق عمومی را پشت سر می‌گذارد، تنها به بهانه‌ای جهت وارسی دوباره‌ی دلمشغولی‌های‌بنیادین رنه درباره‌ی مسئله‌ی زمان تبدیل می‌شود و درست در همینجاست که نسبت رنه و ملودرام پیش از آن‌که آغاز شود، به پایان می‌رسد.

120 سال پس از ساخت فیلم «ورود قطار به ایستگاه» بعید است که سینما به شما فیلمی هدیه دهد که به طور غریبی بتواند به همان اندازه یونیک باشد. «قبیله» ساخته‌ی میروسلاو اسلابوشپیتسکی اما فیلمی است که شما هرگز نظیر آن را مشاهده نکرده‌اید. فیلمی که تمامی بازیگران آن برای ارتباط برقرار کردن با یکدیگر از زبان ناآشنای اشاره استفاده می‌کنند.

آیدا پناهنده درزمرۀ سینماگرانی است که با پشتکار و هم‌چنین رویکردی آکادمیک، به‌تدریج توانسته‌اند جای خود را در جریان حرفه‌ای تولید باز کنند. نسلی که با "نه" گفتن به سینمای جریان اصلیِ ناکارامد پیش از خود و با احترام به سینمای متفاوت معاصرشان (در عین حفظ نگاه نقادانه)، عزم خود را جزم کردند تا با احراز قابلیت، جای‌گاه مستقلی در مجموعۀ سینما برای خود ثبت کند. این سینماگران بهای ثمینی برای استقلال‌شان پرداخته‌اند؛ به‌ طوری که با مقاومت و صبوری در برابر انواع موانع و محدودیت‌ها دست از ایده‌ها و فیلم‌های ساخته‌نشده‌شان نکشیدند و به امید باز شدن روزنه‌های امید و شرایط حداقلیِ تولید، به تلاش برای بقا و تثبیت در مجموعۀ سینما ادامه دادند.

«کانون توجه» در برخورد اول بسیار شبیه به فیلم درخشان آلن جی پاکولا با عنوان «همه‌ی مردان رئیس جمهور» است. فیلم پاکولا فیلمی دربارهٔ تقلب انتخاباتی در زمان ریچارد نیکسون بود که به رسوایی واترگیت مشهور شد و استعفای نیکسون را از ریاست جمهوری آمریکا در پی داشت. این فیلم نامزد هشت جایزه اسکار بود که چهار جایزه را دریافت کرد.