جین فاندا، بازیگر آمریکایی برنده اسکار گفته است که در دوران کودکی مورد تجاوز و سوء‌استفاده جنسی قرار گرفته است. خانم فاندای ۷۴ ساله در مصاحبه‌ای گفته است که یک بار هم به دلیل این که به درخواست رئیسش برای برقراری رابطه جنسی توجه نکرد، شغلش را از دست داد.

سینما نوو (به انگلیسی: Cinema Novo) جنبشی در سینمای برزیل بود که در دهه‌های پنجاه و شصت در سینمای برزیل پا گرفت. فیلمسازانی چون گلوبر روشا و نلسون پریرا دوس سانتوس این جنبش سینمای را آغاز کردند. شعار اصلی این فیلمسازان این بود: «یک دوربین در دست و یک ایده در ذهن». سینمای نوو، ماهیتی ضداستعماری داشت. در نهایت این جنبش سینمایی تا دهه هفتاد دوام آورد، یعنی زمانی که حکومت خونتاکه فیلمسازان این جنبش را سرکوب کرد.

دو نفری که مسئولیت اشتباه فاحش در اعلام برنده جایزه بهترین فیلم اسکار را بر عهده داشتند اخراج شدند. در مراسم اهدای جوایز اسکار ابتدا فیلم «لا لا لند» برنده خوانده شد و لحظاتی بعد «مهتاب» جای آن را گرفت.

مارینا آبراموویچ، هنرمند زاده بلگراد یکی از سرشناس‌ترین چهره‌های هنر پرفورمنس (هنر اجرا) به شمار می‌رود. این هنرمند ۷۰ ساله با برگزاری نمایشگاهی در استکهلم نگاهی به چند دهه فعالیت هنری‌‌اش داشته است.

یک هنرپیشه بزرگ و مشهور به راحتی می‌تواند آثاری ادبی نیز به بازار عرضه کند. اما آیا او می‌تواند در نویسندگی هم به اندازه بازیگری مورد توجه قرار بگیرد؟ 

مردم فکر می‌کنند که اسکار معمولاً به بازیگرانی جایزه می‌دهد که در طول زمان فیلم بیشترین حضور ممکن را مقابل دوربین دارند. اما این یک تعبیر غلط است. در طول تاریخ اسکار گاها به بازیگرانی جایزه داده که با کوتاهترین زمان ممکن بر روی پرده توانسته‌اند با ارائه‌ی یک بازی نیرومند جایزه‌ی اسکار بهترین بازیگر سال را ببرند. لیست زیر این بازیگران را به شما معرفی می کند:

دست نوشته‌های لوک داردن درباره فیلمسازی‌اش که در‌کتاب Au dos nos images (بر شانه‌های تصاویر ما - 2005) انتشار یافته مدخل تازه‌ای را در پیوند مفاهیم سینمای داردن‌ها با فلسفه اخلاق ِامانوئل لویناس می‌گشاید. این یادداشت‌ها که منتقدان بسیاری آن را با « یادداشت‌هایی درباره سینماتوگراف» نوشته « روبر برسون» مقایسه کرده‌اند حاوی ارجاعات آشکاری به آرای این فیلسوف فرانسوی است. لویناس با طرح بندی دوباره اخلاق، ریشه‌های فلسفه‌ی بودن را به چالش کشیده و برادران داردن همین کار را با ماهیت سینما انجام می‌دهند. کشتن یا نکشتن ، سوال کلیدی فلسفه لویناس است که مدام در سینمای داردن‌ها به آن رجوع می‌شود. مسیر بودن یا نبودن که در حول مرگ سوژه قرار می‌گیرد در آرای لویناس با کشتن یا ناکامی در کشتن جایگزین می‌شود.

شعبه‌ی گالری وایت کیوب در هنگ کنگ اولین نمایشگاه انفرادی هنرمند کنیایی ساکن بریتانیا، مایکل آرمیتاژ را با عنوان «میوه‌ی عجیب» برگزار کرده است. آرمیتاژ نقاشی‌هایی می‌کشد که با تاریخ هنر پیوند دارد، و اغلب از تدابیر فنی و ترکیب‌بندی‌های نقاشی‌های تاریخی اقتباس می‌کند تا سیاست‌های فرهنگی و اجتماعی افریقای شرقی معاصر را تحلیل کند. اگرچه صحنه‌های به تصویر کشیده شده در نقاشی‌های او گاهی روستایی و سرزنده هستند، اما این زیبایی‌شناسی آگاهانه، تصویر نادرستی از پژوهش متعهدانه‌ی او در مورد روایات مرتبط، به طور خاص، فصل مشترک رفتار اجتماعی و جنسی بر زمینه‌ای از محافظه‌کاری فرهنگی، ارائه می‌دهد. آرمیتاژ تصاویرش را از منابع الهام گسترده‌ای جمع‌آوری می‌کند؛ اخبار و رسانه‌های اجتماعی، خاطرات شخصی خودش و طراحی کردن از روی مدل زنده.