کیومرث پوراحمد کارگردان سینما و تلویزیون ادامه یکی از سریال‌‌های گذشته را می‌سازد.

به گزارش بخش سینمایی آکادمی هنر، کیومرث پوراحمد قرار است سری دوم سریال «سرنخ» را که پیش از این در دهه ۷۰ ساخته بود به تولید برساند. او قرارداد ساخت این سریال را با مرکز سیمافیلم بسته است و می خواهد سری دوم این سریال را به تولید برساند.

جدیدترین فیلم آل پاچینو امتیاز نادر صفر را از منتقدان فیلم در سایت معتبر روتن تومیتوز دریافت کرد.

به گزارش بخش سینمایی آکادمی هنر فیلم Hangman جدیدترین فیلم آل پاچینو شروع ناامید کننده‌ای در میان منتقدان سینما داشته و باز هم این سوال را به ذهن متبادر می‌سازد که آقای پاچینو چرا به چنین حال و روزی افتاده است. در حال حاضر فیلم‌هایی که آل پاچینو انتخاب می‌کند به طور معمول جزء بدترین‌ها قلمداد می‌شود. مأمور اعدام از متاکریتیک امتیاز پایین 33 و سال گذشته خلافکارها امتیاز بسیار بد 24 داشته است. آخرین باری که فیلم داستانی با حضور آل پاچینو توانسته بالاتر از 60 امتیاز از منتقدان بگیرد به ده سال پیش و فیلم 13 یار اوشن باز می‌گردد که پاچینو حضور پررنگی در آن ندارد. شاید بتوان آخرین فیلم‌هایی که حضور این بازیگر خوب روزگار قدیم را در آن ارج نهاد به سال 2002 و فیلم بی‌خوابی باز می‎گردد. 

«مریل استریپ» ستاره مشهور سینما از اینکه به او اتهام زده شده که با «هاروی واینشتاین» تهیه کننده بدنام هالیوود همکاری داشته، دلخور است. خانم استریپ در واکنش گفته از «تجاوزها» خبری نداشته است.

زمستان امسال، گالری سرپنتین آثار هنرمند تحسین شده بریتانیایی، رز وایلی(متولد ۱۹۳۴)، را ارائه می‌کند.

نقاشی چیست؟ جولیان بِل، نویسنده و نقاش، قادر است به صورت کلی به این پرسش پاسخ دهد. کتاب او افکار بزرگی در مورد رسانه‌ای دارد که نظرات و بحث‌های بیشتری را نسبت به سایر رسانه‌ها پدید آورده است.

کریستوفر نولان یکی از مهم ترین فیلمسازان عصر حاضر که طرفداران‌اش بی‌شمار هستند در پیدا کردن سوژه در ژانرهای گوناگون این بار سراغ فیلمی در ژانر جنگ رفته و یکی از برهه‌های کوچک جنگ جهانی دوم و حوادث ساحل دانکرک را روایت می‌کند. در تحلیل پیش رو ابتدا به تحلیل روانکاوی عناصر طبیعی در فیلم و سپس ضرورت ساخت فیلم در کارنامه نولان خواهم پرداخت.

 نهمین فیلم «آکی کوریسماکی»، «زندگی بوهمی» (1992)، حداقل چهاردهمین اقتباس سینمایی از رمان اپیزودیک «هنری مورگر»[1] (این اثر که در 1848 نوشته شد شامل داستان‌های کوتاهی است با ارتباطی اندک با یکدیگر به همین علت بسیاری معتقدند که اثر مورگر ساختار استاندارد یک رمان را ندارد و آن را شبه رمان یا نیمه رمان می‌دانند) است که بیشتر به خاطر اقتباس اپرایی «جاکومو پوچینی» از آن شهره است. جزئیات موقعیت و زمینه‌ی این اثر و همچنین طرح داستانی آن، به تدریج و در نتیجه‌ی گذر از صافی ذهنی هنرمندان متعددی در طول سال‌های متمادی کاملاً شفاف شده است: اطاق‌های زیر شیوانی، جست‌وجو برای منبع الهام، گروگذاری اموال، ارزش کالایی یک کت فراک مشکی، ناقوسی که صدایی همچون سرفه‌ی فرد مبتلا به سل دارد. «هنرمندان گرسنه» که هم‌اکنون برای فروشندگان خردپایی که در اطاق‌های کنفرانس متل‌های نیوجرسی، مبل‌هایی که روی‌شان نقاشی شده می‌فروشند، به یک نام تجاری تبدیل شده، امتداد شیوه‌ای از زنگی است که برای اولین بار در کتاب مورگر به تصویر کشیده شده است. احساسات پرحرارت، صمیمانه و به شکل قاطعانه‌ای مشخص و معین شده‌‌ی کتاب مورگر، هم دلیل دوام آوردن این کتاب و هم دلیل محو شدن آن بوده است. به همین علت منطقی است‌که فکر کنید هر اقتباسی از این کتاب در بیست و پنج سال گذشته، یا به شکل غیر قابل تحملی شیرین از کار درآمده و یا به گونه‌ای آزار دهنده بدبینانه.

گالری Blain|Southern نمایشگاهی از نقاشی‌های جدید جیمز وایت با عنوان «پیکره‌ها» برگزار نموده است. نقاشی‌های خاکستری وایت جزییات روزمره و پیش پا افتاده را مورد مطالعه قرار می‌دهند و به چیزی که اتفاق افتاده و یا امکان وقوع آن می‌رود، اشاره دارند.