مضمون رنگ برای نمایشگاه رنگ^* نشأت گرفته از خاطرات جواد مولانیا با ناصر تقوایی بود. هراس از رنگ و عدم استفاده از آن در میان عکاسان ایرانی -به قول استاد قدیمی سینما- رایج شده است. بخشی از این عدم استفاده از رنگ به مشخص شدن ضعف‌های عکاس باز می‌گردد و بخش دیگرش (به قول روان‌شناسانی چون رورشاخ و لوشر) ویژگی‌های روانی هنرمندان و در انتها عدم شناخت‌اشان از خود رنگ‌هاست. رنگ در مقام برجسته‌ترين و نمودارترين عنصر در حوزه محسوسات از ديرباز تاكنون مورد توجه انسان بوده و همواره روح و روان آدمي را مسحور قدرت نافذ خويش نموده است. رنگ، مايه آرايش جهان آفرينش و نمايانگر قدرت هنرمند به شمار می‌رود. بر این اصل باز هم حضور رنگ را در نمایشگاه‌های عکس کم‌رنگ می‌بینیم.

به تازگی نمایشگاهی از آثار لوچیو فونتانا و فائوستو فلوتی؛ دو تن از بزرگترین هنرمندان پس از جنگ جهانی دوم ایتالیایی برگزار شده است.

کمپانی برادران وارنر با همکاری گروه تهیه‌کنندگی توهو (ژاپن) اثر جدید فیلمساز برجسته‌ی ژاپنی؛ تاکاشی میکه را تهیه خواهند کرد. میکه این فیلم را Live-action خواهد ساخت. 

ویولا دیویس بازیگر آمریکایی نقش اول فیلم جدید کارگردان برنده‌ی جایزه‌ی اسکار؛ استیو مک‌کوئین با نام «بیوه‌ها» است.

نشست نقد و بررسی نمایشگاه رنگ با حضور اساتید هنر و بازیگران و هنرمندان عکاس برگزار می شود.

اولین نمایشگاه فصل پاییز گالری نانسی هوفمان، با عنوان «مهاجرت امریکایی» به نقاشی‌ها و آبرنگ‌های جدید هونگ لیو اختصاص دارد. این اولین مجموعه‌ی هنرمند است که به سوژه‌ای امریکایی می‌پردازد؛ تصاویری از دوران «طوفان شن و رکود» در امریکا بر اساس عکس‌های دوروتیا لنگ. جف کلی مطلبی در مورد این نمایشگاه نوشته که به همراه یک کاتالوگ با سه مقاله و مصاحبه‌ی هنرمند منتشر شده است. هونگ لیو، بیشتر به عنوان نقاش سوژه‌های چینی، عموما مربوط به قرون ۱۹ و ۲۰، شناخته می‌شود. خیلی جای تعجب نیست که این هنرمند متولد چین، که در جنگ، قحطی، و انقلاب عصر مائوئیستی زندگی کرده، بیشتر نقاشی‌هایش، از زمان مهاجرت به امریکا در ۱۹۸۴، بر اساس عکس‌های تاریخی چین بوده است.

از 24 سپتامبر 2016 تا 9 آپریل 2017 موزه‌ی کرولر-مولر برخی از طراحی‌های ابتدایی ونسان ون‌گوگ را برای عموم به نمایش خواهد گذاشت.

اولین نام‌هایی که با به کار بردن عبارت اکسپرسیونیسم انتزاعی به ذهن‌ها متبادر می‌شوند این‌ها هستند: جکسون پولاک، ویلیام دکونینگ و مارک روتکو. اما این‌ سه مرد تنها نام‌های این جنبش فراگیر هنری نیستند. بلکه صرفاً سردمداران آن محسوب می‌شوند. این جنبش اتفاقاً از منظر تعداد هنرمندان زنی که ذیل قواعد آن نقاشی کرده‌اند نیز قابل اشاره است.