آکادمی اسکار اسامی فیلم‌های راه یافته به مرحله بعدی رقابت مستندهای بلند ۲۰۱۷ را اعلام کرد.

اجرای عمومی نمایش «چهار صندوق» نوشته بهرام بیضایی و به کارگردانی آناهیتا زینی وند در سالن رکن الدین خسروی تماشاخانه «سه نقطه» آغاز شد.

«کارگاه من، دنیا است و واقعیت، ماده‌ی کارم.» با این بیانیه‌ی موجز هنرمند کانسپچوالیست، عکاس و مجسمه‌ساز، آلموت لیند، اصول بنیادی کار هنری‌اش را توضیح می‌دهد.

اخیرا بحث بر سر چگونگی اجرای صحنه‌ای از فیلم «آخرین تانگو در پاریس» جنجال آفرین شده است. این سکانسی است که در آن شخصیتی که نقشش را مارلون براندو بازی می‌کند به دختر جوانی که تازه با او در پاریس آشنا شده (با بازی ماریا اشنایدر) تجاوز می‌کند. در ویدئویی از سال ۲۰۱۳ که در روزهای اخیر دوباره مطرح و خبرساز شده، برناردو برتولوچی، کارگردان فیلم، اعتراف می‌کند که قبلاً جزییات این صحنه و این که چه چیز واقعاً قرار است اتفاق بیافتد را به بازیگر فیلم (که در آن موقع نوزده سال داشت، در حالی که براندو از او سی سال بزرگ‌تر بود) اطلاع نداده بود تا به آن شوک، شرم و انزجاری دست یابد که از این صحنه و بازی اشنایدر نیاز داشته است. با این که خبر تازه نیست و خود اشنایدر در سال های پس از تولید فیلم در سال ۱۹۷۲ به آن اشاره کرده بود، اما این بار واکنش‌ها به آن تندتر از همیشه بوده است. واکنش‌ها، به خصوص از سوی زنان، به این مصاحبه با برتولوچی به شکل قابل انتظاری خشمگینانه است و این سوال اساسی را پیش می‌آورد که تا کجا می‌شود به اسم هنر پیش رفت و بدیهیات اخلاقی و انسانی را نادیده گرفت؟

ایده‌ی به نمایش گذاشتن ۳۰ اثر از مجموعه‌ی هنر غربی موزه‌ی هنرهای معاصر، همراه با ۳۰ اثر از نقاشان ایرانی موزه، در گفت‌وگوهای مجید ملانوروزی، مدیر موزه‌ و همکار برلینی او ماکس هولاین شکل گرفت.

برای نمایشگاهش با عنوان «سفر به سرداب»، ویلم وایزمن مجموعه‌ای بلندپروازانه از نقاشی‌های جدیدی خلق کرده است که بیننده را به سفری درون لایه‌های فضا، زمان و معنا می‌برد.

چهل سال پیش که «راکی» اولین بار روی پرده رفت موفق بود، ولی امروز فیلمی ناقص و بنجل به نظر می‌آید. «راکی» را باید موفق‌ترین فیلم بد تاریخ سینما محسوب کرد. این فیلم که ۴۰ سال پیش اکران شد و سیلوستر استالونه در آن نقش یک بوکسور گمنام را بازی می‌کند، برای ۱۰ جایزه اسکار نامزد شد. در نهایت سه اسکار، از جمله جایزه بهترین فیلم را در رقابت با فیلم‌هایی نظیر «همه مردان رئیس جمهور»،«شبکه» و «راننده تاکسی» برد.

متن نمایشنامه «12 مرد خشمگین» نوشته رجینالد رز چنان ناب و همراه با ظرافت‌های پرداخت فضا، موقعیت و شخصیت‌هاست که نوع مواجهه هنرمندانی که در پی اقتباس، الهام یا بازآفرینی اینچنین متن منحصربه‌فردی هستند بسیار حساس خواهد بود، چرا که حتی با وجود اینکه هنر گستره‌ای بی‌انتها دارد و می‌توان در قبال هر متن، پدیده و رویدادی براساس قرابت ذهنی و قرائتی نوین رفتار کرد اما باز هم منتقدان و مخاطبان در برخورد با مخلوق تازه سراغ ریشه‌هایش می‌روند و هنگامی که منبعی غنی بر پیشانی اثر وجود داشته باشد، این نگاه صدچندان برجسته می‌شود. نمایشنامه «12 مرد خشمگین» از این حیث جزو منابعی حساس بوده که در عین حال که متنی ارزنده پیش‌روی هنرمند بازآفرین می‌نهد، در سویه‌ای دیگر به دلیل وجود نکاتی ظریف و روایتی شناور و گیرا هنرمند را محتاط از مواجهه‌ای دوباره برای تغییر فرآیند دراماتیک نمایشنامه می‌سازد و این رویه شاید برای برخی افرادی که کمتر تناسبی با وجه رادیکال هنر دارند، همراه با برخوردی خنثی و کمتر غوطه خورده در تغییرات منبع اولیه شود که جواد خورشا، کارگردان نمایش «دوازده» هم شامل این گروه از هنرمندان جوان است. این هنرمند جوان که همراه با گروه «چیز» پیش از این نمایش «خدا بس» را به صحنه برده بود، در نمایش «دوازده» سعی کرده با کمترین دخل و تصرف نسبت به منبع امتحان پس داده گذشته اجرایش را صورت دهد و البته بیش از نمایشنامه «12 مرد خشمگین» رجینالد رز وامدار فیلم ساخته شده توسط کارگردان کاربلد سینمای هالیوود؛ سیدنی لومت و نسخه ساخته شده به سال 1957 این کارگردان است. فیلمی که یکی از شاهکارهای سینمای جهان محسوب شده و نشان‌دهنده تسلط کارگردانی است که با دکوپاژ و تغییر درست زوایای دوربین توانسته اجرایی ارزنده در محیطی کاملا ایزوله بسازد.