نقد تئاتر

اشاره: در روزهای منتهی به اربعین حسینی، فرصتِ این را پیدا کردم تا شاهدِ دو رویدادِ نمایشیِ مذهبی باشم که اتفاقاً هردو واقعه‌ی کربلا و خسران‌دیدگانِ لشکرِ یزید را مرکزِ توجه قرار داده بودند. در ادامه، نگاه مختصری خواهم داشت به نمایشِ «آتش خود برافروخته» به کارگردانیِ حسام کلانتری و «شب واقعه» به نویسندگی و کارگردانیِ دکتر محمد عارف. ادامه مطلب: دهانِ پُر از آتش و خاک؛ نگاهی به «آتش خود برافروخته

اعضای گروه کوچک انزوا این شب‌ها در سالن شماره‌ی یک خانه‌ی نمایش مهرگان، ضیافتی هیجان‌انگیز و هولناک، تحت عنوان «مده‌آ» تدارک دیده‌اند که می‌توان پیشنهاد جالبی برای آن‌دسته از مخاطبانی که تمایل دارند نظاره‌گر اجرایی متفاوت با اتفاقات روتین تئاتری باشند، قلمدادش آورد. ادامه مطلب: نگاهی به مده‌آ، با نویسندگی و هدایت‌گریِ علی حسینی؛ صفر یا صد اضافه کردن دیدگاه جدید

از پنجمِ مهرماه، ساعتِ ۲۰ و سی دقیقه‌ی هر شب، یک رویدادِ نمایشیِ دل‌چسب از گروهی بی‌ادعا، در تالارِ هنر در جریان است: «پدرآن». «پدرآن» قصه‌ی هشت دخترمدرسه‌ایِ سربه‌هوای نوجوان را تعریف می‌کند که پس از پیشامدی به‌ظاهر جادویی و به تشویقِ خانم‌معلمِ هم‌دل و مهربان‌شان (با بازیِ خوبِ فهیمه باروتچی) به فکرِ فرو ریختنِ دیوارِ سنگیِ ارتباط، بینِ خود و پدران‌شان می‌افتند؛ دیواری که شاید هرکدام‌مان [به‌ن

در زمانه‌ای که به‌نظر می‌رسد اقبال عمومی نسبت به آثار نمایشی با محوریت جنگ و پیامدهای‌اش -به دلایل مختلف و قابلِ تأمل- کاهشی چشم‌گیر یافته است، مرتضی شاه‌کرم (نویسنده) و سامان خلیلیان (کارگردان) با «عند از مطالبه» قدم در راهی دشوار گذاشته‌اند. در این میان، به‌واسطه‌ی کاربستِ تمهیداتی [چه در برهه‌ی نگارش متن و چه در زمان اجرا] سعی شده است که بی‌میلیِ پیش‌گفته حتی‌الامقدور کم‌تر و کم‌تر شود. ادام

«مرد شده» ماراتنی ۸۰ دقیقه‌ای و لاینقطع از یک شب مبارزه‌ی جانانه‌ی مدافعانِ کوبانی است که در پیِ بازگشت نامنتظره‌ی شورش (با بازی مجتبی فلاحی) به خانه‌ی پدری آغاز می‌شود. خانه‌ای که دیگر خانه نیست؛ سنگر است، انبار آذوقه و مهمات است و مدتی بعد، درمی‌یابیم که مدفنِ نور دیدگانِ فرمیسک و علیرضا هم هست... صحنه‌ی عریضی که برای اجرا تدارک دیده شده است، فاصله‌ی تماشاگران با صحنه و به‌علاوه تعیینِ حد و م

در سال‌های گذشته با ورود سرمایه‌گذاران در عرصه تئاتر، سالن‌های خصوصی پا گرفتند و رقابت بیشتری به‌وجود آمد که نوید روزهای خوبی را می‌داد؛ اما فشار اقتصادی‌ای که در این روزها مردم متحمل شده‌اند، بر عرصه فرهنگ و هنر نیز بی‌تأثیر نبوده است. شاید هنوز کسی به این مهم فکر نکرده باشد و چند سال بعد درد این سیلی مشخص شود؛ قصد از انتشار این یادداشت، تلنگری بر جامعه تئاتری کشور است تا شاید از خواب غفلت بیدا