آثار توبی زیگلر | اشاره‌ای به آثار هنری ماتیس

دومین نمایشگاه توبی زیگلر در New Art Centre استمرار مطالعات او در مورد راه‌های جذب و انتشار همزمان روایات و سرگذشت‌‌ها از سوی اشیا است. نقشمایه‌های تاریخ هنری که زیگلر برای کار برمی‌گزیند، پیشینه‌ی پیچیده‌ی چند لایه‌ی خود را دارند، اما همچنین از منظر شخصی برای هنرمند واجد معنا و اهمیت هستند. مجسمه‌ها، نقاشی‌ و چاپ‌های سیلک اسکرین جدید این نمایشگاه همگی آشکارا به آثار هِنری ماتیس اشاره دارند.

برای زیگلر، ماتیس شخصیت پیچیده‌ای است. زمانی که زیگلر در کودکی نقاشی را کشف می‌کرد، به سمت ماتیس کشیده شد، اگرچه ماهیت شاد و تزیینی کار وی برایش عجیب بود؛ با عنایت به این موضوع که آثار ماتیس بر زمینه‌ی تجربه‌ی دو جنگ جهانی خلق شده بودند. عنوان این نمایشگاه، «برده»، از یکی از مجسمه‌های نمایش داده شده وام گرفته شده است؛ مجسمه‌ی ایستاده‌ای در مقیاس طبیعی که با حالت اغراق‌آمیزی روی یک پا تکیه کرده و از آلومینیوم قالبگیری شده است. این اثر، از مجسمه‌ی برنزی «مادلین ۱» (۱۹۰۱) ماتیس الهام گرفته شده، و هر دو مجسمه هم برگرفته از «برده‌ی محتضر» میکلانژ هستند. محور تجربیات هنری زیگلر گفتگو میان نگرش‌های دیجیتال و دستی در تولید اشکال و تصاویر است. این گروه جدید مجسمه‌ها که ماحصل بیش از سه سال آزمون و خطا هستند، منطق چاپگرهای سه بعدی را به عنوان الگوی خود پذیرفته‌اند، اما دیگر فرایندهای پیچیده‌ هم در ساخت آنها به کار رفته است. اشکال اولیه‌ی مجسمه‌ها با استفاده از نرم‌افزارهای مدل‌سازی سه بعدی خلق می‌گردند. سپس این مدل‌های مجازی با فواصل منظم برش داده می‌شوند و الگوهای حاصل از برش‌ها روی صفحات مقوایی چاپ می‌گردند. با استفاده از این الگوها، زیگلر مارپیچ‌هایی از جنس گِل رس تهیه می‌کند تا فرم مجسمه‌ها را لایه به لایه بسازد.

او در واقع در این مرحله، کار یک چاپگر سه بعدی را با دست تقلید می‌کند. زیگلر همواره نسبت به سرعت متفاوت فرآیند خلق آثار نقاشی و مجسمه‌سازی دلمشغولی داشته است. در هر دو رسانه، کار پرزحمتی که به آرامی در طول هفته‌ها ساخته شده، ناگهان با حرکات فیزیکی و شهودی‌تر، در کسری از ثانیه در هم می‌گسلد و دگرگون می‌شود. در مجسمه‌های حاضر در نمایشگاه هم اشکال مارپیچ گِلی، بریده شده، تغییر شکل می‌دهند و جلوه و نقوش نامنظمی را در میان لایه‌های منظم پدید می‌آورند. زیگلر از این مدل‌ها اسکن سه بعدی تهیه، و اندازه‌ی آنها را بزرگ‌تر، و با چاپگر سه بعدی چاپ می‌کند. هنرمند همچنین در این مرحله هم دوباره پیش از سخت شدن پلاستیک مایع داغ مورد استفاده در چاپگر، تغییراتی در مجسمه ایجاد می‌نماید. این کار همانند شکاف‌هایی است که در اشکال گِلی اولیه ایجاد شده بود. دست آخر همه‌ی این دگرگونی‌ها در یک مجسمه‌ی آلومینیومی نمود می‌یابد که از همان مدل ساخته شده با چاپگر، قالبگیری شده است. در نقاشی حاضر در نمایشگاه، موضوع از دست رفتن بخشی از اطلاعات یک اثر در فرآیند تغییر قالب ارائه‌ی آن به شکل دیجیتال مورد توجه قرار گرفته است. تصاویر به دست آمده از جستجوی نقاشی «برهنه‌ی لمیده بزرگ» از ماتیس در گوگل، منبع نقاشی زیگلر هستند. نتیجه‌ی جستجو، شبکه‌ای از تصاویر کوچک بی‌کیفیت از نقاشی ماتیس در قالب‌های رنگی متنوع است.

نقوش چهارخانه‌ی پس‌زمینه‌ی نقاشی ماتیس، در حالت نمایش چهارخانه‌ی صفحه‌ی نتایج جستجوی تصاویرِ گوگل، و شبکه‌ی چهارخانه‌ای پیکسل‌هایی که یک عکس jpegs را می‌سازد، تکرار می‌شود. زیگلر طی چند هفته با دقت کار ماتیس را روی یک پانل آلومینیومی کپی می‌کند. وی سپس با سنگ سنباده بخش زیادی از تصویر را پاک می‌نماید تا آلومینیوم زیر آن دیده شود؛ در این فرآیند او در عرض چند دقیقه نتیجه‌ی هفته‌ها کار را از میان می‌برد و تصویر جدیدی می‌آفریند. چهار نقش‌برجسته‌ی ماتیس که پیکر یک زن از پشت را، به ترتیب از تصویری واقعگرایانه تا انتزاعی، نشان می‌دهد، منبع الهام چهار کار چاپی جدید زیگلر هستند. کار ماتیس چیزی میان تصویر و مجسمه است. زیگلر در ابتدا نقش برجسته‌ی ماتیس را به تصویری دو بعدی تقلیل می‌دهد، اما با چاپ‌شان روی پتوهایی از جنس فویل آلومینیومی پر چین و چروک، آنها را مجددا به چیزی حدفاصل میان اثری دو بعدی و سه بعدی باز می‌گرداند. توبی زیگلر، متولد ۱۹۷۲، در لندن متولد شده و در همین شهر زندگی و کار می‌کند. وی در Central St Martin’s تحصیل کرده است.