[ترجمه‌ای برای علی خدادادی که ترنس ملیک را دوست دارد]

در سال 2011، همان سالی که درخت زندگی سرانجام به سینماها رسید، مجموعه مقالاتی منتشر شد تحت عنوان ترنس مالیک: فیلم و فلسفه. در مورد بخش دوم این معادله در عنوان کتاب، مروری سریع بر نمایه‌ی کتاب مظنونین همیشگی را برملا می‌کند: کانت، هگل و، البته، هایدگر. از تورو نامی برده می‌شود، و نیز از نیچه و مارکس. لکن در این مجموعه مقالاتِ مربوط به ملیک آن هم در مقام یک فیلسوف سینمایی، جای آگوستینوس قدیس، توماس آکوئینی و برنار اهل کلروو[1]، یا هر الاهی‌دان بلندپایه‌ی دیگری خالی است. البته در کتاب گاه‌گاه به خود کتاب مقدس اشاره‌ای می‌شود: چند ارجاع به کتاب آفرینش و سفر خروج، و یادداشتی در باب اهمیت مزمور 90 در فیلم‌های برهوت و روزهای بهشت. اما علی‌رغم بحث مبسوط راجع به خصلت فلسفی فیلم‌های ملیک، رگه‌های آشکارا الاهیاتی فلسفه‌ی او به نسبت کمتر در مطالعات فیلم مورد بررسی بوده است و در نقد غیرآکادمیک فیلم تقریباً اثری از آن نیست، جز به صورت گذرا. منتقدان فیلم اغلب اشاره می‌کنند که برخی فیلم‌ها تمثیل‌هایی دینی هستند و به صورت کلی مرزهای تمثیل مزبور را مشخص می‌کنند، اما اگر از این بررسی‌های سطحی بگذریم، مطالعه‌ی جدی الاهیات در سینمای معاصر با احتیاط صورت می‌گیرد؛ شاید هم در برخی موارد، منتقدان بر پایه‌ی این فرض نامعقول پیش می‌روند که مخاطبان ایشان چندان علاقه‌ای به ایضاح چنین نکات  غریبی ندارند.

غلامرضا موسوي (رئيس شوراي‌عالي انجمن تهيه‌کنندگان ايران) در گفت‌وگو با ايلنا؛ در واکنش به حکم ممنوع‌ا‌لفعاليت براي تعدادي از سينماگران که از سوي دادستاني اعلام شده است، گفت: خبري که شنيدم بسيار تعجب‌آور بود آنقدر که اگر خبر را از سوي معاون ارزشيابي و نظارت سازمان سينمايي در سايت معاونت سينمايي اعلام نشده بود خبر را باور نمي‌کردم. همه ما مي‌دانيم شبکه ماهواره‌اي فارسي‌زبان جم مدتي است فيلم‌ها را بدون هماهنگي با تهيه‌کنندگان ايراني نمايش مي‌دهد و تهيه‌کنندگان تمام اين فيلم‌ها در ارتباطي که با شوراي‌عالي تهيه‌کنندگان داشته‌اند؛ رسما اعلام کردند که هيچ آگهي به هيچ شبکه ماهواره‌اي ندادند.

نمایشگاه گروهی با عنوان "در آن سوی" به انتخاب مرتضی اسدی در نگارخانه لاله برگزار می شود.

امیر نادری فیلمساز مطرح ایرانی امسال در جشنواره‌ی ونیز تجلیل خواهد شد. اما این تنها خبر پیرامون او در روزهای اخیر نیست.

مستند «مردی که نتوانست تاریخ را عوض کند» در بخش خارج از مسابقه‌ی فیلم ونیز 2016 اکران خواهد شد.

فیلم «من» اولین ساختة سهیل بیرقی از آن فیلم‌های قابل تأمل جشنواره سال گذشته است که پر از نکات مثبت و خرده قصه‌های متعدد و جذاب است که سعی دارند استخوان اصلی را محکم کنند اما این تعدد پراکندگی را نیز به وجود می‌آورد و نمی‌توان از آن به عنوان یک فیلم به تمام عیار یاد کرد. با این حال فیلم پر است از نکات مهم که جای آن در سینمای ایران خالی است.

Hadis Mollahosseini's solo paintings exhibition titled "Metamorphosis" will be oened  Next Friday in Raj Art Gallery

ويم دلووي[1] بلژیکی هنرمند نو مفهومي شناخته شده است که هم اکنون در شهر "برايتون" انگلستان زندگي و کار مي‌کند. او پس از تحقيقات چشمگير در نيمه دوم دهه هشتاد ميلادي، به يکي از هنرمندان برجسته دنيا تبديل شده و آثارش در زمره آثار ساير هنرمندان معروف بلژيک نظير رنه مـگريت، مـارسل برودهارت و هنرمندان سورئـاليست قرار گرفته است. پروژه هاي او اغلب مبتکر و بسيار تکان‌دهنده است. بسياري از آثار او بر روي بدن و يا مربوط به آن متمرکز شده است.  او در ابتدا بسيار عاشق نقاشي بوده و در مدرسه هنري درس خوانده است. سپس به تصاوير و نقوش فرش و همچنين بخشي از آثار گوتيک بسيار علاقه نشان داده است. آن‌ها را در الگوهاي جديد طراحي، رنگ آميزي و سپس بر روي بدن خوک خالکوبي نموده است. منتخبي از آثار وي که در نمايشگاه هاي گوناگون برگزار شده بود، هم اکنون در موزه هنرهاي معاصر تهران در معرض نمايش عموم قرار گرفته است.