رسم عاشق کشی در برف می‎پیچد

 

نام باد در علفزار می‎پیچد بیش از هرچیز یادآور یکی از واپسین ساخته‎های کن لوچ کارگردان چپ‎گرای بریتانیایی است که با بادی که بر مرغزارها وزید نخل طلای کن را به دست آورد. و اما آخرین قسمت از سه گانه خسرو معصومی، سه گانه ای که ادای دینی است به موطن آدمی، به طبیعت، به جنگل و به خود آدمیت.

 

 

 

باد در علفزار می‎پیچد ادامه مسیری است که معصومی با رسم عاشق کشی آغاز کرد، فیلم متفاوت و قابل تاملی که نام این کارگردان را دوباره زنده کرد و خاطره بد پرپرواز را از یادها برد. با فیلم جایی دیگر به پله دوم خود در این راه رسید و حال با این فیلم تریلوزی خسرو معصومی در ایستگاه آخر می‎ایستد.

 

فیلم با حادثه‎ای تلخ در سپیدی جنگل آغاز می‎شود. مردی تهی‎دست روستایی در حادثه‎ای زمین‎گیر می‎شود، مشکلات اقتصادی و بدهی به مرد متمول روستایی، دلدادگی و عاشقیت پسر عقب مانده مرد طلبکار به دختر مرد در بستر...

 

فیلم بدون پیش درآمدهای کسل کننده در همان دقایق ابتدایی وارد خط اصلی داستان می‎شود، بی‎هیچ اضافه‎گویی و حواشی فرعی مرسوم این روزهای سینمای ایران. و ببینده دراین بین با فیلمی داستان‎گو روبروست. شروع نسبتاً کلیشه‎ای در مقابل سعی فیلمساز در نگاهی متفاوت و مستقل و پرداختی نو به یک داستان تکراری کار را برایش سخت کرده است.

 

 

صداقتی غریب در تک تک نماهای این فیلم موج می‎زند و این نشان از عشق و علاقه کارگردان به فیلم است. مخاطب با فیلمی قصه‎گو روبرو است. فیلمی بی‎هیچ ژست روشنفکرانه‎ی خاصی به سراغ روایت می‎رود و در بیان داستان تمام تلاش خود را کرده است ولی در برخی از دقایق در داستانگویی با لکنت مواجه است و این روند دستخوش تغییر می‎شود.

 

 

لحن چندپاره فیلم وعدم یکدستی ضربه اساسی به اثر وارد کرده که در این بین کات‎های بعضاً نادرست به ازدست رفتن یکپارچگی دامن زده است. عاشقیت شتاب‎زده شوکا با بازی الناز شاکردوست و واکنش‎هایش در زیر برف، رفتار پیش بینی شده جلیل با بازی حسن عابدینی، تغییر لحن در سکانس محضر، زندانی کردن شوکا در دل درختی در سرمای جنگل و بارش برف. نکته دیگردر این میان بحث بازی‎ها است.

 

رضا ناجی بازیگر دوست داشتنی که با فیلم‎های مجیدی به اوج سینما رسید حضوری گرم و دلپذیر دارد. فیلم با ورود ناجی نفسی دوباره می‎گیرد. ناجی در یکی از کامل‎ترین بازی‎های خود، تکراری متفاوت از نقشی دارد که پیش از این هم بازی کرده بود. حسین عابدینی با بازی در نقش شکور، برای بار چندم پسرساده دلی است که بازیش کپی از بازی‎های پیشین خود است. و اما الناز شاکردوست دریکی از متفاوت‎ترین و بهترین بازی‎های دوران بازیگریش و در میان خیل عظیم فیلم‎های اکران شده‎اش که به عدد بی‎سابقه پنج فیلم رسید، با شکستن قالب همیشگی خود و شخصیت پردازی درست و بجای خسرو معصومی، در برخی از دقایق بازی  کاملی را از خود ارائه داده  که البته در ادای لهجه بسیار ناموفق بوده است و در میانه‎های فیلم بالکل با گویش تهرانی دبالوگ می‎گوید.

 

در نوسان بودن کاراکترها بین تیپ و شخصیت مشکل دیگری است که عدم همراهی بیننده را در پی دارد. به جز بازی ناجی و شاکردوست، اکثر بازی‎ها اجازه همذات‎پنداری را به مخاطب نمی‎دهد. و آخر اینکه باد در علفزار می‎پیچد با پایانی قابل توجه به نمای آخر می‎رسد. فارغ از تمامی ضعف‎ها و نقدهای وارد براین فیلم، در این بین باید خسته نباشید گرمی به خسرو معصومی گفت که در انبوه فیلم‎های بی ارزش و سخیف  ساخت اثری ارزشمند را با دغدغه‎ی فرهنگی در نظر داشته است. اثری که کامل کننده سه گانه اوست. سه گانه‎ای در رسم عاشق کشی.