طراحی‌های ریچارد سرا در روتردام هلند

ریچارد سرا دو مجموعه‌ی جدید که اختصاصا برای نمایشگاه «طراحی‌ها ۲۰۱۵-۲۰۱۷» آفریده را در موزه‌ی Boijmans Van Beuningen روتردام عرضه کرده است. این نمایشگاه که با همکاری نزدیک هنرمند محقق شده، متشکل از بیش از ۸۰ کار است؛ از آثار کوچک تا بزرگ، از مجموعه‌های «طراحی‌های بی‌هدف» (۲۰۱۵)، «ترکیب‌ها» (۲۰۱۶)، و «شکاف‌ها» (۲۰۱۱-۲۰۱۷). برای نمایشگاه،  ریچارد سرا همچنین انحصارا مجموعه‌های «افق‌های روتردام» و «عمودهای روتردام» را اجرا کرده است که در کنار دفترچه‌های طراحی‌اش پیش از این دیده نشده بودند. سرا که همیشه در حال جستجوی زبان‌های اکسپرسیو جدید است، طراحی‌هایی را اجرا کرده که، اگرچه مستقل از مجسمه‌هایش هستند، اما با عناصر بنیادین زبان مجسمه‌های او مشابهند؛ عناصری نظیر زمان، فرآیند خلق اثر و مادیت. کارهای این نمایشگاه چرخش زیادی نسبت به طراحی‌های گذشته‌ی او نشان می‌دهند؛ آنها سرراست و بی‌واسطه هستند و با استفاده از ابزارهای محدودی اجرا شده‌اند و به معنای واقعی، خصیصه‌ی کار سرا را نشان می‌دهند که برای بسیاری ناشناخته است.

آثار ریچارد سرا به عنوان یک هنرمند مشهور بین‌المللی، سهم مهمی در شکل‌گیری مجسمه‌سازی مدرن داشته، با اینحال طراحی بخش لاینفکی از هنر وی بوده است. فهم عمیق هنر و الهامات سِرا بدون تحلیل کارهای روی کاغذ او دشوار خواهد بود؛ این آثار تاکیدی بر فعالیت بدنی و انرژی، و پویایی و خودانگیختگی هستند، که همگان می‌توانند با آن ارتباط برقرار کنند. فرانچسکو استوچی، کیوریتور بخش هنر مدرن و معاصر موزه در مورد سِرا می‌گوید: «بخش اصلی اهمیت سرا به عنوان یک هنرمند را می‌توان به فهم و بازنگری او در مورد این که حقیقا مجسمه چه چیزی است مرتبط دانست؛ چیزی که برای وی اهمیت دارد این نیست که یک طراحی چه معنایی می‌دهد بلکه آنچه از پی فرایند تولید پدیدار می‌شود، مهم است. نمایشگاه گستره‌ی تجربیات کنونی سرا را نشان می‌هد، راه‌های جدیدی برای نگریستن به چگونگی کار هنرمند طی پنج دهه‌ی گذشته می‌گشاید و از مسیرهای تازه‌ای در مطالعات وی در مورد رسانه‌ی طراحی و همچنین نقش و امکانات آن خبر می‌دهد.»

نمایشگاه عمق رابطه‌ی کارهای سرا با موزه را هم مد نظر قرار می‌دهد؛ جایی که برای حدود چهار دهه اثرWaxing Arcs  هنرمند از بازدیدکنندگان دعوت کرده تا معماری موزه و کیفیت فیزیکی خود فرآیند تجربه‌ی اثر هنری را مورد توجه قرار دهند. ریچارد سِرا در طراحی‌هایش از رنگ چشم پوشی می‌کند، و رنگ را نه یک ویژگی ساختاری، بلکه ارزشی افزوده به اثر می‌داند. رنگ در منطق فرآیند کار او جایی ندارد، که در آن مواد موجودیت خود را دارند و به چیز دیگری ارجاع نمی‌دهند. طراحی‌ها ماحصل روشی مشابه چاپ دستی هستند که در آن هنرمند رنگ، پودر گرافیت یا رنگ‌ماده‌های سیاه دیگر را روی میز پخش می‌کند و سپس روی آن یک صفحه‌ی کاغذ، و یک جعبه‌ی فلزی سنگین قرار می‌دهد. جاذبه، فشار و بافت کاغذ عوامل تاثیرگذار در ظاهر نهایی کار خواهند بود. در «عمودهای روتردام» و «افق‌های روتردام»، بازی با اشکال تیره‌ی تکرار شونده دیده می‌شود؛ تفاوت در ضخامت رنگ‌ماده، یک خط داستانی انتزاعی را بوجود می‌آورد.

آنها بیشتر رومانتیک به نظر می‌رسند تا مینی‌مال. نمایشگاه با چهار کار بزرگ از مجموعه‌ی «شکاف‌ها» پایان می‌پذیرد. در اینجا تکنیک سرا متفاوت است. مداد شمعی‌های سیاه در حجم زیادی استفاده شده‌اند و بسیاز ضخیم‌تر از کاغذ هستند. واژه‌ی «طراحی» خیلی متناسب با نتیجه‌ی کار نیست، بلکه بیشتر به نقش‌برجسته‌های تک رنگی شباهت دارند که شکاف‌های مثلثی تیز در آنها وجود دارد. به همراه این نمایشگاه کاتالوگ مصوری هم منتشر شده است. ریچارد سرا برای کارهای واقعا عظیمش مشهور است. او مجسمه‌هایش را از پلاستیک و فلز می‌سازد. وی در دهه‌ی ۱۹۷۰ شروع به کار با صفحات فلزی بزرگ نمود که به مشخصه‌ی کارش تبدیل شد. او از فرآیند صنعتی بهره می‌برد و سپس صفحات را به نحوی در فضا قرار می‌دهد تا بازدیدکنندگان آنها را به شکل متفاوتی تجربه کنند. مجسمه‌های غول‌آسای سِرا که اغلب برای یک ساختمان، یک محوطه‌ی شهری یا روستایی خاص ساخته می‌شوند، در سراسر جهان، از ایسلند تا نیوزلند، قابل مشاهده هستند.