نمایشگاه «بی‎مرز»[1] از چند جهت قابل بررسی و تحلیل می‎باشد. این مجموعه آثار به مثابه متنی بر روی الواح و متونی بنا شده است که نه تنها قدمت آن به تاریخ خیال آدمی می‎رسد؛ بلکه در نزدیکترین انگاره هر مخاطب قرار خواهد گرفت. منظور نخست تأثیر متن‎ و هنرمندان از متن‎های پیشین است که ناخودآگاه و خودآگاه از سبک، مضامین و پیرامون خود گرفته و منظور ثانوی، هر اثر از یک هنرمند به طور مجرد می‎باشد که در نمایشگاه‎ها، مضمون‎ها، مکان‎های مجزا و مختلف دیده شده و حال در متن «بی‎مرز» قرار گرفته‎اند.

در حین مواجهه با فیلمی برآمده از فرهنگی ناآشنا تنها به بحث درباره‎ی سبک، درونمایه، مؤلف و در نهایت فرهنگ جهان فیلم بسنده می‎کنیم و کمتر می‎شود به بررسی تعامل خود با محصول به مثابه یک «گفته» بنشینیم. برخوردی که منتقدان سینما –به خصوص منتقدان در فضای کشورمان- با متن دارند ریشه در نقد سنتی دارد. چون آنان بی‎درنگ به ریشه‎های گفتمانی می‎پردازند. مسائلی از این دست: مؤلف، نوع و ژانر اثر، تاریخ خلق اثر، اوضاع خاصی که نویسنده در آن می‎زید، مسائل اجتماعی، اقتصادی، فرهنگی، مذهبی و مسائلی از این دست.

فیلم سگ آبی The Beaver جدیدترین ساخته جودی فاستر بازیگر شهیر آمریکایی است. نگاهی به زندگی والتر بلک (مل گیبسون) مدیرعامل یک شرکت اسباب‎بازی است

سینما به مثابه یک صنعت-هنر در آمریکا از تمام جهات تعریف و پس از صنعت اسلحه‎سازی دومین صنعت ینگه دنیا معرفی شده است. آمریکایی که با بیش از نیمی از جهان در صد سال اخیر جنگیده هیچ‎گاه هنرمندانش رویکرد سیاسی نداشته‎اند؛ اگر هم داشته این برای عوام مشخص نبوده است. هر کشوری برایش مسائل امنیتی نظامش در اولویت قرار دارد. مشخصا در دهه‎ی 1940 به کارگردانان شاخص پیشنهاد ساخت فیلم‎هایی را می‎دادند که مردم ترغیب به حمایت انگلیسی‎ها در جنگ باشند. در مدت جنگ این موضوع شدت یافت و فیلم‎های جنگی در زمان جنگ، همه در ستایش روحیه میهن‎پرستی کشوری بود که هیچ سبقه‎ای نداشت. کدام میهن کدام شهروند؟!

دوازدهم تیرماه – روز دوم چهارمین دوره از جشنواره فیلم پلیس

آذرماه دو سال پیش یعنی 1388 در جشن منتقدین فیلم اشکان، انگشتر متبرک و چند داستان دیگر تکریم شد و پس از آن این فیلم نمایش داده شد که به علت دیروقت بودن فیلم را تماشا نکردم تا برای تماشای آن دو سال بعد در روز دوم جشنواره فیلم پلیس به سینما فلسطین بروم و به بهانه مشاهداتم یادداشت روز دوم را بنگارم. همان‎طور که حسام کاظمی روز اول را توصیف کرده بود، استقبال از جشنواره چشم‎گیر نبود و روز دوم هم وضع فکر نمی‎کنم بهتر بوده باشد.

سرآغاز: «در مقاله «منطق game و film در شاهزاده پارسی» از نوعی درام به نام «درام تعاملی»

ترنس مالیک به طرز چشم‎گیر ولی در عین حال آرامی ظهور کرده است. به مثابه کشتی فضایی ما را به نوع جدیدی از سینما برده است:

امتیاز کاربران

فیلم آل اولین ساخته بهرام بهرامیان کارگردان سریال‎های مشق شب و ساعت شنی به تهیه کنندگی علی معلم در ژانر تریلر و ترسناک می‎باشد. در مورد این فیلم اغلب به حواشی ژنریک و مقایسه آن با نمونه های غربی پرداختند و به همین صورت ارزش های آن را نادیده گرفتند. با اینکه آل از فیلمنامه خوبی بهره نمی برد اما نکات مثبتی در کلیت آن وجود دارد که لازم می دانم آنها را تحلیل کنم. این فیلم با توجه به عنوانش به یک موجود خیالی در اساطیر می پردازد. «آل نام دیوی مادینه -پری بدکار- در خرافات زنانه که به شب ششم جگر زچگان بَرَد و آنان را هلاک کند. بیماری که زن نوزاده را تا شش روز پس از وضع حمل رسد.»(1)