حواشی که بهای بلیت تئاتر در یک ماه اخیر داشته بهانه‌ای برای نگارش سرمقاله جدید آکادمی هنر شد. نمایش بینوایان به کارگردانی حسین پارسایی تقریبا سپر بلای نمایش دیگر یعنی می‌سی‌سی‌پی نشسته می‌میرد شد تا همه رسانه‌ها و حتی هنرمندان تئاتر به آن بپردازند که لازم دانستم به چند نکته ساده و برخی نگاه‌های سطحی اشاره داشته باشم.

1-    نمایش بینوایان بی‌شک به سبب فروش نمایش موزیکال «الیور توییست» ساخته شده است و با توجه به چند برابر شدن دستمزد بازیگران به خصوص بازیگران چهره دور از ذهن نبود که گروه به فکر افزایش بهای بلیت تئاتر بیفتند. با توجه به سبقه همکاری شخصی با گروه ارکستر مجلسی متوجه هستم که هزینه‌ گزافی علاوه بر دکور (گران شده با قیمت ارز فعلی)، افزایش اجاره بهای سالن‌ها در کنار چندبرابر شدن دستمزد بازیگران چهره خود مزید بر علت بودن افزایش هزینه تولید است.

جسم به مثابه حایلی گفتمانی قادر است مرز بین دنیای برون و‌ درون نشانه یعنی مرز دال‌ها و تجلی حضور خود را بردارد و فیلتری برای فرآیند معناسازی در گفتمان باشد. حال جسم‌ها در فضای حایلی قادر به گفت‌وگو با یکدیگر هستند. جسم آن ابژه دارای هویت است که از اعماق فرهنگ‌ها، تاریخ، بافت‌ها و خاطره فردی/جمعی دست به معناسازی می‌زند. قرارگیری اجسام کنار یکدیگر وضعیت‌های گفتمانی مختلفی در سطوح تجلی به وجود می‌آورد که در این‌جا قصد تحلیل وضعیت گفتمانی چندجسمی[1] در اجرای نمایش مُد 2017-2018 توم براون برای نشان شانل را داریم.

در روزگاری که پایگاهی تخصصی در زمینه هنر وجود نداشت و معدود سایت‌هایی بودند که اخبار سینما را منتشر می‌کردند به فکر تارنمایی افتادیم تا ویژگی متفاوتی از نشریات دکه‌ای داشته باشد و علی‌رغم جذب مخاطبِ علاقه‌مند، برای دانشجویان هنر نیز مفید باشد. حال هشت سال گذشته و شاید باورکردنی نباشد گذر این همه سال نویسندگان، اساتید و مترجمانی که دست به دست هم دادند تا این تارنما روز به روز مطالب مفیدی در زمینه سینما، تجسمی و گه گاه تئاتر و ادبیات منتشر کند.

شاید روزگاری که مدل‌های سیاهپوست توانستند برای اغلب برندهای معتبر روی صحنه بروند کسی فکرش را نمی‌کرد، روز به روز مدل‌ها بتوانند در صنعت مُد تغییر نگرش ایجاد کنند. با نگاهی گذرا نه به کل صنعت مُد از دهة 1930 به این سو بلکه تنها به جلد نشریاتی چون ووگ و بازار هارپر متوجه می‌شویم آن موهای سشوار کشیده چگونه جای خود را به موهای صاف شده‌ای دادند که کمترین جلب توجه را ایجاد کردند.

وقتی در فصل جوایز به روی فیلم مستقل و کوچک «زمستان استخوان‌سوز» باز شد، همه ما از کسی که نقش دختر فیلم را بازی کرده بود شگفت زده شده بودیم که او کیست؟ وقتی جنیفر لاورنس در فهرست نهایی بهترین بازیگر زن سال قرار گرفته بود این نهایت سورپرایز این دختر بیست ساله بود. دو سال بعد از آن با مجموعه فیلم‌های «بازی‌های گرسنگی» وجه دیگری از او رونمایی شد و در همان سال برای فیلم «کتاب بارقه امید» اولین همکاری او و دیوید اُ راسل برای دومین بار کاندید اسکار شد. در سالی که بازیگران زن بازی‌های خوبی داشتند لاورنس توانست موج عجیبی به راه اندازد و اسکار نقش اصلی زن را از آن خود کند. او یکی از جوانترین کسانی بود که توانست جایزه آکادمی را ببرد و در سن بسیار پایین‌تر از انتظار خود را به همگان اثبات کند.

کریستوفر نولان یکی از مهم ترین فیلمسازان عصر حاضر که طرفداران‌اش بی‌شمار هستند در پیدا کردن سوژه در ژانرهای گوناگون این بار سراغ فیلمی در ژانر جنگ رفته و یکی از برهه‌های کوچک جنگ جهانی دوم و حوادث ساحل دانکرک را روایت می‌کند. در تحلیل پیش رو ابتدا به تحلیل روانکاوی عناصر طبیعی در فیلم و سپس ضرورت ساخت فیلم در کارنامه نولان خواهم پرداخت.

بیش از یک هفته است اتهام اخلاقی و آزار جنسی که به هاروی واینشتاین زده شده سرتیتر اخبار مختلف خبرگزاری‌ها و نشریات مختلف است. ابتدا دو خبرنگار از روزنامه نیویورک تایمز این خبر را پنجشنبه دو هفته پیش منتشر کردند و تا به امروز هم‌چنان در صدر اخبار رسانه‌های مختلف قرار دارد و عوامل مختلف سینما به آن واکنش نشان می‌دهند. ابتدا اتهام را بازگو می‌کنم سپس ابعاد قضاوت و در نهایت نظر نهایی خودم در مورد یکی از مهمترین تهیه کنندگان تاریخ سینما را خواهم گفت.

پیش از این‌که در مورد این جدول چیزی بنویسم ابتدا به جدول ستاره‌های خود در سال 2015 نگاهی انداختم که شما نیز می‌توانید آن را در اینجا مشاهده کنید و متوجه شدم نسبت به سال گذشته تعداد فیلم‌های مهم کم شده، اما کمیت فیلم‌های متوسط و خوب بالا رفته است. امسال سال متوسط‌ها بود و نیمی از فیلم‌هایی که مشاهده کردم بالاتر از 2 ستاره دریافت کرده‌اند. یک ستونی که امسال به جدول اضافه کردم میانگین امتیاز فیلم‌ها در سایت متاکریتیک بود که برآیند نظر کلیه روزنامه‌نگاران مطرح به حساب می‌آید. همان روزنامه‌نگارانی که آرای آن‌ها چه در فصل جوایز، چه در انتخاب بهترین‌ها دهه و غیره مهم به شمار می‌رود. همان که از 100 امتیاز به فیلم مهتاب 99 داده‌اند و این فیلم را دومین فیلم مهم ده سال اخیر به حساب آورده‌اند.