جامعه شناسی هنر

  با همه بلند بالایی دستم به شاخسارِ آرزو نرسید (دلشدگان، علی حاتمی) در این مقاله از یک رهگذر فضایی به فیلم قهرمان نظر خواهم کرد. هنگامی‌که از فضا سخن می‌گوییم، تعاملات پیچیده میان آن کالبد و ارتباطات اجتماعی و قواعد و ارزش‌های و نگرش‌های منتشر در مکان یادشده را مدنظر قرار می‌دهیم. معتقدم مضامین فیلم قهرمان را می‌توان از یک منظر موقعیتی و فضایی زمینه‌مند ساخت. رویکرد من در این مقاله منظر جامعه

  در مقاله‌ی پیش رو تلاش خواهیم کرد تا جهان داستان و شخصیت محوری فیلم روزهای نارنجی را از منظر جامعه‌شناختی و جامعه‌شناسی جنسیت مورد توصیف و تحلیل قرار دهیم. این فیلم محصول سال 1396 بوده و برنده‌ی بهترین فیلم در جشن انجمن منتقدان سینمای ایران در سال شده است. فیلم داستان زندگی کاری و خانوادگی شخصیتی به نام آبان است که گرفتاری‌ها و مسائلِ کاری تنگناهایی برای زندگی شخصی و اجتماعی‌اش می‌آفریند. آب

جمشیدیه فیلمی به کارگردانی و نویسندگی یلدا جبلی (۱۳۹۷) است که نخستین‌بار در سی و هفتمین دوره‌ی جشنواره فیلم فجر به نمایش درآمد. قصه‌ی فیلم بر این اساس است که ترانه و امیر (زن و شوهر 34 و 37 ساله) در روز تولد امیر در حال رانندگی در خیابان با یک تاکسی تصادف می‌کنند و راننده تاکسی شروع به دادوبیداد و فحاشی کرده و امیر با او درگیر می‌شود. ترانه به حمایت از شوهرش درمی‌آید و با موبایل ضربه‌هایی به سر

  ایزی رایدر از فیلم‌های پیشرو و مهم تاریخ سینماست که قواعد مهمی را در مقابل جریان غالب چه در درونمایه و چه در فرم سینمایی آشنایی‌زدایی می‌کند و هم‌چنان با وجود نیم قرن از ساختنش تازه به نظر می‌رسد. ایزی رایدر با محوریت یک دیگری فرهنگی که جریان غالب نه تنها آن را دیگری؛ بلکه در ضدیت خود می‌بیند پیش می‌رود و اعتراضی است به تمام قواعد و اصول جریان غالب که برای نسل تازه نخ‌نما و غیرقابل تحمل است.

کیستم؟/ یک تکـه‌ی تنـهایی/ چیستم؟/ یک پیله‌ی دلتنگی.مهدی اخوان ثالث   فیلم «رضا» اثر علیرضا معتمدی در گروه هنر تجربه به نمایش درآمد. آنچه در ادامه خواهد آمد توصیف و تفسیری درون‌متنی و نقدی درون‌نگر به فیلم با تأکید بر مضامین جنسیتی، سوژه پردازی و شهر است. در این متن و جستار برآنم که فیلم به‌هیچ‌عنوان در معنای حقیقی کلمه مدرن نیست و بی‌دلیل و متظاهرانه در بخش هنر و تجربه نمایش داده‌شده است. می‌

در «احمدِ جوان» سطحی از تاریکی وجود دارد که مخاطبان پیش‌تر در آثارِ ژان پیر و لوک داردن، برادرانِ بلژیکیِ خوش قریحه‌ای که درام‌های انسانی و واقع‌گرایانه‌شان تا به حال دوبار نخلِ طلای کن را برای‌شان به ارمغان آورده، ندیده بودند. درست مانندِ پدر و مادرهایی که بچه‌های مشکل‌دار را به سرپرستی می‌گیرند، این برادرانِ کارگردان نیز تا به حال در فیلم‌هایشان با چندین نوجوانِ پردردسر دست و پنجه نرم کرده‌اند