نقد سینمای ایران

خانم یایا تازه‌ترین فیلم کاهانی در اکران است. فیلمی سراسر اعتراضی که گویی فیلمسازش قصد فریاد کشیدن دارد؛ اما فیلم خاموش و ساکت است. فیلم وقایع خود را بر اساس سبک فیلمساز -گروتسک- که اغلب فیلم‌هایش از دوراهی هیچ به این سو تشکیل داده، چیده شده است. فیلم غیرمتعارفِ کاهانی اگرچه  در لایه‌های مستترش به دنبال اعتراض است، اما بستر فیلم و وجه دراماتیک اثر چنان لنگ می‌زند که نمی‌توان از خانم یایا به عنوا

  چندی پیش بنیاد سینمای فارابی لیست رقم کمک‌های پرداختی به فیلم‌های سینمایی از سال ۱۳۹۰ تا ۱۳۹۶ را منتشر کرد که بر اساس این لیست، بیش از ۳۲۹ فیلم سینمایی دست کم ۸۳ میلیارد و هشتصد و سی و پنج میلیون تومان را در قالب‌های تسهیلات، مشارکت، ساخت و خرید حقوق دریافت کرده‌اند. ادامه مطلب: متن فاجعه بار ماهنامه فیلم در افشای نام‌های حمایت شده از موسسه‌های فارابی و رسانه‌های تصویری اضافه کردن دیدگاه جدی

فیلم به وقت شام تازه‌ترین ساخته ابراهیم حاتمی کیا، قصه فرمانده و سرباز، پدر و پسری مجاهد هست که ما فراز و فرودهای یکی از مأموریت‌های آن‌ها را با کارگردانی درخشانی در سینمای ایران مشاهده می‌کنیم. همه چیز در اجرا فوق العاده است، اما فیلم حاتمی کیا در سطح می‌ماند و آن مضامینی که فیلمساز داعیه تأثیر آن‌ها را دارد به خوبی منتقل نمی‌شوند. عمیق نشدن فیلمنامه بر روی جزییات عقیدتی، آن اجرای درخشان را عقی

مصادره اولین ساختة مهران احمدی (بازیگر خوب کمدی) مانند دیگر فیلم‌هایی که در سینمای ایران تعدادشان بسیار زیاد است با ایده درخشانی شروع می‌شود و به شکل فاجعه باری ادامه و خاتمه می‌یابد. نوشتن در مورد ایده درخشان و عدم وجود قصه در سینمای ایران حوصله سر بر شده و چیزی که در اینجا با آن روبه‌رو هستیم ایده درخشان در قصه بی‌ربط است. مصادره بیشتر از این‌که فیلم مهران احمدی باشد فیلم رضا عطاران است. اگر چ

  وحید جلیلوند با فیلم اولش «چهارشنبه 19 اردیبهشت» بسیار مورد توجه قرار گرفت، اما در فیلم دوم او با یک بلاتکلیفی و روایت امن که ضعف‌های بسیاری دارد مواجه هستیم. روایت فیلم از یک الگوی آشکار در سال‌های اخیر پیروی می‌کند که نه مخاطب شگفت زده می‌شود، نه عمق فاجعه که خارج از قاب فیلم عمیق است از دل روایت برای مخاطب عمق پیدا می‌کند ادامه مطلب: نقد فیلم بدون تاریخ، بدون امضا ساخته وحید جلیلوند؛ وجدا

  کمدی سیاه سورئال و سیاهی در فیلم جدید مانی حقیقی بیشتر از فیلم‌های قبلی‌اش طنازی دارد و مطالعه خوبی از زندگی طبقه متوسط مردم ایران پس از آثاری چون «کارگران مشغول کارند»، «کنعان» و «پذیرایی ساده» به شمار می‌رود. یک داستان بامزه غیرعادی از فیلمسازی ناامید که دیگر قادر به ساختن فیلم نیست و خود را در یک لیست سیاه قلمداد می‌کند. وقتی یک قاتل زنجیره‌ای شروع به کشتن یک یک فیلمسازان خوب کشور می‌شود،