نقد سینمای ایران

    داستان فیلم سینمایی «خشم و هیاهو» درباره‌ی یک خواننده مشهور به نام «خسرو پارسا» (با بازی نوید محمدزاده) است که همسرش به قتل رسیده و او و معشوقه‌اش مظنونین اصلی این جنایت هستند. وی که متأهل است رابطه مخفیانه‌ای با یک زن دیگر به نام «حنا» دارد. همسر او «تینا» (با بازی رعنا آزادی ور) متوجه این رابطه می‌شود و پس از مشاجره با خسرو تصادف می‌کند و در حالی که در خانه‌اش بستری است، به ضرب چاقو به ق

    از روز چهارشنبه هفته گذشته فیلم «اژدها وارد می شود» وارد چرخه اکران شده و تصویری از پوستر آن به سردر سینماهای کشور درآمده است. در این میان جدا از نقد و نظری که به لحاظ فنی بر فیلم ساخته شده توسط مانی حقیقی می توان داشت، موضوعی که بیش از خوب، بد، زشت! بودن این اثر قابل تامل خواهد بود، رویش انواع نوشته ها و اظهار نظرهایی است که در این چند روزه شاهدش بودم، چنان که گاه برخی نظرات عنوان شده چنا

  مرد مرفهی که تنها زندگی می‌کند دچار آلزایمر می شود. بعد از دوسال دخترش تینا که در کودکی به همراه مادرش به آمریکا مهاجرت کرده بوده به ایران می آید. او که به شدت مبادی آداب است و به شکلی کلیشه‌ای سعی دارد اصطلاحات فارسی را بیاموزد ناچارا در نقش پرستار جدید به پدرش نزدیک می‌شود و به او محبت می‌کند، سپس ناخواسته درگیر نبش قبر گذشته می شود، واقعیت‌های ساده‌ای را که معلوم نیست چرا تمام این سال‌ها ل

  آیدا پناهنده درزمرۀ سینماگرانی است که با پشتکار و هم‌چنین رویکردی آکادمیک، به‌تدریج توانسته‌اند جای خود را در جریان حرفه‌ای تولید باز کنند. نسلی که با "نه" گفتن به سینمای جریان اصلیِ ناکارامد پیش از خود و با احترام به سینمای متفاوت معاصرشان (در عین حفظ نگاه نقادانه)، عزم خود را جزم کردند تا با احراز قابلیت، جای‌گاه مستقلی در مجموعۀ سینما برای خود ثبت کند. این سینماگران بهای ثمینی برای استقلال

  عشق در سینمای ایران ، حدیثی است که بارها در فیلم‌های مختلف به آن پرداخته شده است و این تفکر پیرامون این ژانر وجود دارد که دیگر قصه‌ی بدیعی برای نقل کردن نمانده است.  اما این قصه‌ی پرتکرار و ظاهرا به پایان خط رسیده، در هر روایتی، طعم خاصی دارد و فیلمسازان ایرانی، هر یک از زاویه نگاه خود به این موضوع ژرف انسانی پرداخته‌اند. پوشاندن نوع خاصی از جامه‌ی قصه بر تن حدیث عشق، وجه تمایز بسیاری از فیلم

  سامان مقدم کارگردان گزیده کاری است که کمدی سیاسی– انتقادی و جریان ساز «مکس» و عاشقانه ی بدیع و ساختارشکن «کافه ستاره» را در کارنامه‌ی سینمایی خود دارد. مقدم پس از فیلم «یک عاشقانه‌ی ساده» که با ضعف های متعددی در پردازش شخصیت ها و حیات بخشی به انگیزه‌های فردی آنها در متن فیلم نامه مواجه بود، بار دیگر سراغ کمدی انتقادی دیگری رفته که فیلم نامه‌اش را مانی باغبانی و مونا زاهد نوشته اند. ادامه مطل