یادداشت‌های تحریریه

  چقدر برای ما مردمان جهان احترام به بزرگتر، پیشکسوت کاری/هنری اهمیت دارد؟ اگر جواب بلی است این احترام در چه موقعیت و مکانی خدشه‌دار می‌شود؟ مثال‌های دم‌دستی زیادی می‌توان از این‌که ما ایرانی‌ها به بزرگترها یا پیشکسوتان اهمیت می‌گذاریم بسیار است؛ اما چیزی که من را بر آن داشت تا یادداشتی بنویسم تعریف احترام در موقعیت‌های فرهنگی نشانه‌ای مختلف است. با ذکر مثال وارد اصل منظورم شوم. یک چهره شناخته شد

درآمدی بر چالشهای گفتمانی هنر معاصر ایران و همسایگانش «هنر معاصر» در منطقه پُرتنش ما همواره در وضعیت «بیم و امید» است؛ در کشاکش بین سنت و تجدد و هنوز با بهره‌برداری از مخزن‌های بصری سنتی خود چون میراث خوشنویسی، نگارگری و دیگر گونه‌های هنرهای صناعی سعی در بیانی جدید از آنچه بر سوژه‌هایش می‌گذرد دارد. تِری اسمیت1  نظریه‌پرداز مفاهیم معاصریت2  و هنر معتقد است اساساً معاصر بودن «موقعیتی پس یا ورای

گمان می‌کردیم نقشه خوبی برای رسیدن به یک دهه فعالیت هنری داشته باشیم، اما موانع بسیار تمام اهداف را دست نیافتنی کرده است. شاید برخی معتقد باشند محدودیت‌ها خلاقیت می‌آورند، اما در چه جامعه‌ای! جامعه‌ای که مردمش هیچ اولویتی به دلیل شرایط گوناگون هنر نیست؟‌ در کشوری که دولت‌هایش به هیچ وجه از هنر چیزی نه می‌گویند نه برایشان مسئله است؟ با چه ابزار با چه بودجه با چه توانی می‌شود چشم‌اندازی برای هنر ک

در روزهای گذشته و پس از اعلام شرکت نکردن هیچ نماینده‌ای از پایگاه تحلیلی، خبری و پژوهشی آکادمی هنر در جشنواره‌های فجر و عدم اطلاع رسانی این رویداد موج موافق و مثبتی در شبکه‌های اجتماعی به راه افتاد؛ اما کسانی بودند که به این حرکت انتقاد داشتند و این حرکت را جوزده و فوری خواندند که تاثیری در روند برگزاری جشنواره ندارد یا این‌که تنها رویدادی که هنرمندان می‌توانند آثار خود را ارائه کنند همین جاست و

    9 سال از روزی که آکادمی هنر به طور رسمی در محافل هنری و خبرگزاری‌های رسمی معرفی شد می‌گذرد. 9 سال از روزی که پیمان بستیم علی رغم تمام مشکلات در حوزه نشر الکترونیکی در کنار شما مخاطبان عزیز باشیم. شاید گاه برخی از دوستان به دلیل نداشتن عواید مالی کار تحلیلی و پژوهشی دلسرد شدند و از میان ما جدا شدند؛ اما دیگران سعی کردند با پشتکار بیشتر چراغ این پایگاه را روشن نگه دارند تا همچنان پس از 9سال تن

  سی و هفتمین جشن سالانه سینمای ایران که به آن جشنواره می گویند، در حالی سپری شد که همچنان چند جوان بااستعداد که مسیری متفاوت با سینمای محافظه کار ایران را طی می کنند، کیفیت این دوره از رویداد را به شکلی معکوس درآوردند. در آشفتگی جشنی که حتی زهرمار هم روی میزش قرار می گیرد و در شرایطی که برخی با ژست منتقد بودن، پالتو شتری به تن کردند، می توان در نیمروز دلنشین دیگری در ازای متری شش و نیم با جشنی