یک بنگاه انتشاراتی حاضر شده بیش از ۶۰ میلیون یورو برای خاطرات باراک و میشل اوباما پرداخت کند. چنین رقمی تاکنون به هیچ یک از رئیس جمهوران قبلی آمریکا پیشنهاد نشده بود.

25. پارک چان ووک – کره جنوبی

ستایش‌شده‌ترین فیلم‌هایش در قرن بیست‌ و یک:

همدردی با آقای انتقام / Sympathy for Mr. Vengeance-2002، پیرپسر[همکلاس قدیمی] / Oldboy-2003، خانمِ انتقام / Lady Vengeance-2005، عطش / Thirst-2009، کنیز / Handmaiden-2016

آکادمی هنر - گاسپار نوئه یک فیلمساز فرانسوی-آرژانتینی است، که به شدت به سنت‌های جاه‌طلبانه، متظاهرانه و خودانگارانه سینمای هنری کشورش تعلق دارد. او همچنین می‌داند این سنت می‌تواند به یک تله تبدیل شود، همان‌طور که ژان لوک گدار و فرانسوا تروفو، دو فیلمساز فرانسوی قدیمی‌تر که دغدغه‌های آمریکایی داشتند، این را می‌دانستند و نوئه هم حواسش بود که از کار آن‍ها کپی‌برداری نکند. با این حال واضح است که این دو از اجداد سینمایی نوئه هستند. او عامدانه تضاد و تقابل و فضاهای اکستریم داستان‌گویی را به تمام چهار فیلمش آورد تا برای فرو ریختن چهارچوب فیلم هنری و بازیافت برخی از حرارت و اشتیاق سینمای ماجراجویانه دوران جوانی‌‎اش تلاشی کرده باشد. اگر چیزی درباره نوئه و فیلمهایش شنیده باشید قطعا به خاطر همین تاکتیک‌های متضاد است: او اولین فیلم بزرگ خود را در سال 1998 با «تنها می‌ایستم» روانه سینماها کرد، فیلمی خشن و آزاردهنده که به قول دیوید سیمز درباره‌ی قصاب تنهایی است که در درون شکم و کثافت فرانسه برای بقا می جنگد. فیلم دوم نوئه «برگشت ناپذیر» نام داشت. فیلمی که روایتی از آخر به اول دارد (شکل به هم ریخته فیلمی مثل «ممنتو») و یک صحنه تجاوز دلخراش را که در زیرگذرعابران پیاده رخ می‌دهد و در برداشتی نه دقیقه‌ای فیلمبرداری شده نمایش می‌دهد. «ورود به خلاء» هم درواقع پس از همه چیز یک ادای دین مستقیم به «2001: یک اودیسه فضایی» استنلی کوبریک است. نوئه در آخرین فیلم خود، «عشق» با ابراز تمامی احساسات خود، احساساتی بعضا ناخوشایند، ریسک بزرگی کرده و این خطرپذیری از محدوده قابل انتظار برای فیلم فراتر رفته. «عشق» به اندازه موضوع اصلی‌اش متحیرکننده و متناقض است. این فیلم  مرموز و خارق‌العاده، با تمام نواقص و میل شدیدی که به شرمساری دارد، هیچ‌گاه ما را به عنوان یک تماشاگر دلسرد نمی کند، فیلم به شکل یک رویا ما را در آغوش خود می گیرد و پس از آن شکل یک تراژدی شخصی و عمیق را پیدا می کند.