نقد تئاتر

    در میان المان‌های همیشه حاضر در فیلم نوآر- مانند سایه‌روشن‌ها، صدای خارج تصویر، فلاش‌بک، کارآگاه خسته و فم فتال- شاید دلیل اصلیِ محبوبیت آن در میان خوره‌های فیلم، فیلم‌سازان و منتقدان، حس اضطرابی باشد که در تمام این فیلم‌ها حاضر است. از آنجایی که این ژانر در سایه  جنگ جهانی دوم ظاهر شد، اکثرا این ناآرامیِ روانی  یا فلسفی را به ترس‌های پس از جنگ در مورد بمب اتم یا بازگشت سربازان آمریکایی به

نمایش «خانه ابری» به کارگردانی مشترک سیامک احصایی و حمید پورآذری، در عین برخورداری از فضایی کمیک، سوگنامه‌ای است برای انسان معاصر و شاید انسانِ فردا که از پس جهانی تنیده شده در چرخه زور و زوال و تزویر به سر می‌برد و چنان نفس‌هایش در بند فضایی مسخ شده قرار گرفته که زمانی برای زندگی به معنای واقعی اش نمی‌یابد.   ادامه مطلب: نقد نمایش خانه ابری اثر سیامک احصایی و حمید پورآذری؛ سرنوشت محتوم بشر در

    متن نمایشنامه «12 مرد خشمگین» نوشته رجینالد رز چنان ناب و همراه با ظرافت‌های پرداخت فضا، موقعیت و شخصیت‌هاست که نوع مواجهه هنرمندانی که در پی اقتباس، الهام یا بازآفرینی اینچنین متن منحصربه‌فردی هستند بسیار حساس خواهد بود، چرا که حتی با وجود اینکه هنر گستره‌ای بی‌انتها دارد و می‌توان در قبال هر متن، پدیده و رویدادی براساس قرابت ذهنی و قرائتی نوین رفتار کرد اما باز هم منتقدان و مخاطبان در بر

    چندی پیش نمایش «مستاجر» به نویسندگی و کارگردانی ستاره امینیان در تالار حافظ اجراهای خود را به پایان رساند. اجرایی از رمان معروف «مستاجر» نوشته رولان توپور، نویسنده فرانسوی که امینیان رگه‌هایی از «یادداشت‌‌های زیرزمینی» داستایوفسکی را هم در طراحی اثرش گنجانده و سعی داشته جهان برزخ‌گونه داستان‌های فوق را به شکلی مرموز در اجرا نمایان کند. ادامه مطلب: نقد نمایش «مستأجر» به نویسندگی و کارگردان

  در سالن‌های مهم تئاتر ما با نمایش‌های کمدی زیادی سر و کار نداریم و کم کم اهمیت این گونة نمایشی کاملا در دست فراموشی است و اغلب تماشاگران وقتی از سالن تئاتری که یک نمایش کمدی در آن اجرا می شود تفاوتی با تئاتر آزاد حس نمی‌کند چنان‌چه پس از اجرای «دوباره اون آهنگو بزن سام» نیز علی‌رغم سرحال بودن اغلب مخاطبان، برخی از تماشاگران با عصبانیت آن را یک نمایش آزاد مبتنی با شوخی‌های سخیف می‌خواندند. این ف

آب جوش را كه در ليوان مي‌ريزم، پودرهاى قهوه‌اى از هم باز مي‌شوند، و همه ليوان قهوه‌اى مي‌شود. چون عادت هميشگى ليوان را بالا مى‌آورم و بو مي‌كشم، تمام شامه‌ام پر مي‌شود از بوى نسكافه و تمام روحم تو را به ياد مى‌آورد. تو را پشت آن ميز چوبى‌ات و پشت به پنجره‌اى كه رو به خيابان انديشه يكم بود. پشت همان ميز مي‌نشستى آرنج‌هايت روى ميز و انگشتان دستانت در هم گره مي‌شد و من هر بار در زمان استراحت‌مان