نقد تئاتر

پس از نمایش درخشان «نوبت یعنی بعدی» در شاخه‌ی استانی جشنواره‌ی تئاتر فجر، شب ۱۶ فروردین ۹۷ دومین‌باری بود که به نویسندگی، کارگردانی و بازیگریِ مرتضی شاه‌کرم اثری نمایشی می‌دیدم؛ این‌بار در سالن استاد انتظامیِ خانه‌ی هنرمندان و به‌نامِ «سانتی‌متر». شاه‌کرم در «سانتی‌متر» هم فارغ از دل‌واپسی‌های خود برای جامعه و آن‌دسته از مردمِ فرودست‌اش که کم‌تر کسی تحویل‌شان می‌گیرد، نیست. ادامه مطلب: نقد نمای

اشاره: در این نوشتار قصد دارم نگاهی موجز داشته باشم به دوتا از نمایش‌های در حالِ اجرا که [طبقِ اطلاعاتِ مندرج در سایتِ تیوال] تا ۲۵ اسفند روی صحنه خواهند بود. «چیدا» و «مصائب یک رقصنده‌ی پاپتی» از جهاتی، با یک‌دیگر مشابهت دارند. هر دو از متون [یا روایاتی] کهن و بسیار مشهور وام گرفته‌اند؛ «چیدا» بر پایه‌ی «ادیپ‌شهریارِ» سوفوکل بنا نهاده شده و «مصائب یک رقصنده‌ی پاپتی» ملهم از سرگذشتِ شورانگیزِ حس

اشاره: اغلبِ نمایش‌هایی که طیِ یک‌ماهه‌ی اخیر دیدم آن‌قدرها شوق‌برانگیز نبودند که مجابم کنند به نوشتن. در این میان، عنوانِ "ضعیف‌ترین" بدونِ تردید کاملاً برازنده‌ی «خروس‌زری پیرهن‌پری» (کارگردان: سینا نورائی، عمارت ارغنون) است؛ اجرایی عاری از نوآوری که قصه‌ی نوستالژیک [برای دهه‌شصتی‌ها] و معروفِ بامدادِ فقید را نعل‌به‌نعل و بی‌هیچ کم‌وُکاستی روی صحنه آورده. عناوینِ شسته‌رفته‌ترین، هماهنگ‌ترین و

گروه هنریِ «آوا تیاتر» به سرپرستی و کارگردانی رضا تفکری، پس از اجرای نمایشنامه‌خوانی‌های متعدد از نویسندگانی چون امانوئل اشمیت، آگوست استرندبرگ و محمد امیریاراحمدی در فرهنگسراهای تهران به ویژه فرهنگسرای گلستان، قصد دارد این بار، نمایشنامه‌ی بیوه‌های غمگین سالار جنگ را خوانش کند. این اجرا، به کارگردانی آقای رضا تفکری، شنبه، 7 بهمن‌ماه در فرهنگسرای گلستان واقع در نارمک، خیابان هلال‌احمر ساعت 5/7 خ

      یک- ۲۳ «۲۳» کوششی به‌قصدِ شرحِ گوشه‌ای از پریشانی‌ها و سخت‌جانیِ پری و پری‌هاست؛ روایتی از بیست‌وُسه‌بار مُردن در لحظه‌لحظه‌های سی سالِ آزگار. ظاهر (با بازیِ مسلم رضایی و فرهاد تفرشی) در تابستانِ ۱۳۶۷، در واپسین روزهای جنگ، زخمی جان‌کاه برداشته؛ جراحتی که او را تا دمِ "رفتن" بُرده‌ و حالا سالیانِ سال است که جلوی چشمِ پری‌اش می‌میرد و زنده می‌شود. پری‌ای که به‌هیچ‌وجه حاضر نشده است نیستیِ

    بازی کردن در نقش هملت اوج کار یک بازیگر است. اتفاقی است که بی‌تردید توجه رسانه‌ها را به یک بازیگر جلب می‌کند. به جرأت می‌توان گفت نخستین کسی که از هملت برای کسب شهرت و جلب توجه‌ رسانه‌ها سود جست سارا برنارد بود. پیش از برنارد هم زنانی نقش هملت را بازی کرده بودند، اما او اولین کسی بود که از جنجالی که بازی کردن نقش یک مرد ممکن بود راه بیاندازد به خوبی آگاه بود، آن‌هم در سال ۱۸۹۹. رابر