به گزارش آکادمی هنر به نقل از آرت دیلی، جیمز تارل، هنرمند آمریکایی، برای نمایش چیدمان نور خود به سالن هافتون در نورفولک فراخوانده شد. در این چیدمان، تمام نمای غربی این ساختمان باشکوه روشن خواهد شد.

7. استیو مک‌کوئین، «خاکسترها» در گالری دین توماس، لندن

خاکسترهای استیو مک‌کوئین مرا شگفت‌زده کرد. بعد از دوازده سال برده، شرم و گرسنگی بالشخصه انتظار آغشته شدن شدیدتر مک‌کوئین به سینمای جریان اصلی را داشتم، در حالی‌که خاکسترها هرگز چنین نیست. این تصاویر دانه‌دار مردی جوان بر روی قایق چنان تازه و جان‌دار هستند که گویی از سوی یک تفنگ بر روی پرده شلیک شده‌اند. و تضاد مابین لبخند گرم مرد و تلخی داستانی که دارد در مورد مصرف مواد مخدر و تجربه‌ی مرگ بازگو می‌کند جذاب است. مک‌کوئین می‌بایستی مدیومی مناسب با حجاه‌طلبی‌های خودش در هالیوود بیابد، اما در هر صورت به نظر می‌رسد بدون مشارکت او جهان هنرهای تجسمی فقیرتر از قبل خواهد شد.

نشست مطبوعاتی نمایش چندرسانه‌ای «مرثیه‌ای برای کتاب‌سوزی‌ها» با حضور علی اتحاد(کارگردان)، مجید رحیمی جعفری(تهیه‌کننده)، بابک حمیدیان، نورا هاشمی، جواد مولانیا، نوید هدایت‌پور و نیکو ترخانی(اجراگران) در محل آکادمی هنر برگزار شد.

در این نشست که با حضور جمع کثیری از اهالی رسانه‌ها برگزار شد علی اتحاد طراح و کارگردان اثر ضمن بیان چگونگی این اجرا به حاضرین گفت: "مرثیه‌ای برای کتاب‌سوزی‌ها یک رخداد چندرسانه‌ای است که در آن از امکانات هنرهای مشخصاً دیداری و اجرایی استفاده کرده‌ام. این اثر از پرفورمنس آرت، موسیقی، تئاتر تعاملی، ویدئو-چیدمان تشکیل شده است و مضمون اصلی آن در  مورد مسئله‌ی کتاب‌سوزی‌ها می‌باشد که مشخصاً یک حقیقت تلخ تاریخی است و البته در اینجا همچون الگویی ذهنی مطرح می‌شود. در اینجا برای من کتاب‌سوزی رمز، حذف، فراموشی و در نهایت تکرار است. در واقع همچون الگوی زنده‌ای که در تمامی جهان به زیست‌اش ادامه می‌دهد." وی در پاسخ به سوالی مبنی بر اینکه چرا این اثر نمایشی را تحت عنوان رخداد نام می‌برید گفت: "اینکه شما یک تابلوی نقاشی را می‌بینید باید برای فهم‌اش آن را در درون مدیوم نقاشی قرار دهید. متعاقب آن وقتی از یک اثر چند رسانه‌ای سخن می‌گوییم، محدود کردن آن به هر کدام از این رسانه‌ها اشتباه است. در مرثیه برای مثال مخاطبان در طبقه‌ی اول نظاره‌گر یک ویدئو-چیدمان هستند که پس از اتمام‌اش توسط یک اجراگر به سمت طبقه‌ی دوم هدایت می‌شوند. راویان طبقه‌ی اول هانیه توسلی و مهدی احمدی هستند و خودم که نقش مرد سیاه‌پوش را بازی می‌کنم. جواد مولانیا نیز نقش اجراگری را دارد که مخاطبان را به سمت طبقه‌ی دوم هدایت می‌کند. در طبقه‌ی دوم میزی قرار داده شده است که چهار اجراگر اصلی پشت آن نشسته‌اند و یک رخداد آئینی را اجرا می‌کنند که استعاره‌وار به مسئله‌ی کتاب‌سوزی می‌پردازد."

اسامی فیلم های سینمایی حاضر در بخش سودای سیمرغ سی و سومین جشنواره فیلم فجر از سوی هیات انتخاب این رویداد سینمایی اعلام شد.

به گزارش بخش سینمایی آکادمی هنر، حسین معززی نیا با دعوت دبیرخانه در جلسه اعلام اسامی نهایی بخش سودای سیمرغ حاضر و به درخواست اعضای هیات انتخاب، اسامی فیلم های منتخب بخش سودای سیمرغ جشنواره توسط وی به ترتیب حروف الفبا بدین شرح اعلام شد:

به گزارش آکادمی هنر و به نقل از آرت‌نت، بهترین نمایشگاه‌های سال 2014، به ترتیب زمان برگزاری، به شرح زیر است:

مینا ساداتی پس از یک هفته تمرین از جمع بازیگران مرثیه‌ای برای کتاب‌سوزی‌ها کنار رفت و نورا هاشمی بازیگر سینما و تیاتر به جمع اجراگران پیوست.

به گزارش روابط عمومی گروه نمایش آکادمی هنر، مینا ساداتی که همزمان در یک فیلم سینمایی ایفای نقش می کرد، به دلیل لوکیشن آن فیلم در خارج از تهران نمی توانست در تمرین ها و برخی روزهای اجرا حاضر باشد و به همین دلیل طبق توافق طرفین از مرثیه‌ای برای کتاب‌سوزی‌ها کناره گیری کرد و نورا هاشمی به جمع اجراگران مرثیه‌ای برای کتاب‌سوزی‌ها پیوست. هاشمی در حال حاضر یک هفته در کنار دیگر اجراگران تمرین داشته است. بابک حمیدیان، جواد مولانیا، نیکو ترخانی و نوید هدایت پور (اجراگران صحنه)؛ هانیه توسلی، مهدی احمدی و علی اتحاد (اجراگران ویدیو اینستالیشن)؛ حامد کاظمی (اجراگر اواها)؛ نغمه مرادآبادی و ژوبین کلهر (اجراگران نوازنده) از دیگر اجراگران این پروژه چندرسانه ای به کارگردانی علی اتحاد هستند.

صد و یازدهمین دوره‌ی یکی از قدیمی‌ترین و بزرگ‌ترین نمایش‌های هنری آلمان به نام «دای گروس» (به معنای بزرگ) از هشتم تا بیست و نهم مارس در موزه‌ی کانسپلست در دوسلدروف برگزار خواهد شد.

اگر به گیشه‌ی فروش فیلم‌های سال 2014 نگاه کنیم، مانند همیشه ابرقهرمان‌های مردی را می‌بینیم که علیه هیولاهای گرافیکی می‌جنگند، همان چیزی که از افسانه‌ها و شخیصت‌هایی هم‌چون کاتنیس اوردین (قهرمان بازی گرسنگی) انتظار می‌رود. در حالی که زنان همواره در سایه‌ی این قهرمانان قرار داشته‌اند، فیلم «سه سال» با یک ابرقهرمان زن ما را غافل‌گیر می‌کند. اما زمانی که منتظر یک «زن شگفت‌انگیز» هستیم، شخصیت‌هایی هم‌چون چریل استرید، دونا استرن و نانی آن‌چنان پیچیده ظاهر می‌شوند که مردان در سایه‌ی آنان به حاشیه رانده می‌شوند. یا این‌که فیلم‌سازان زنی هم‌چون آوا دوورنی، آنا لیلی امیرپور و جینا پرنس بیتوود را می‌بینیم که فیلم‌هایشان را در ژانرهای مختلف و با فرم‌هایی جسورانه ساخته‌اند.

امسال یکی از بهترین سال‌های ممکن در گیشه برای زنان بوده است. اینجا به 9 فیلم و یک بازیگر زن، که بازی چشم‌گیری ارائه داده است، اشاره می‌کنیم که گواه این مدعا هستند.

1. “The Babadook” «بابادوک»

مهارت جنیفر کنت در اولین کارش به عنوان کارگردان ستودنی است. تمام تنش‌ها درست سر جای خود قرار دارند، در آغاز با خانه‌ای معمولی و آرام مواجه هستیم که سپس به یک جهنم بدل می‌شود. پیش از هر چیز با فیلمی در ژانر وحشت سر و کار داریم که یک رابطه‌ی رو به گسست را بین مادر و پسر به تصویر می‌کشد. عمل‌کرد تسی دیویس در نشان دادن تمام مسئولیت‌ها، لذت‌ها و دغدغه‌های مادرانه خیرکننده است. در ژانری که معمولاً تنها کارکرد زن، با حضوری نیمه‌برهنه‌، به افزایش جذابیت فیلم خلاصه می‌شود، کنت، وحشتی زنانه و غیرمعمول به آن می‌بخشد.

2. “Beyond the lights” «ورای روشنایی‌ها»

این فیلم نه تنها اولین حضور جینا پرنس بیتوود پس از «زندگی مخفی زنبورهای عسل» در سال 2008، پشت دوربین است و نه تنها یکی از دو عملکرد موفق او (بعد از بل) به شمار می‌رود، بلکه رویکردی است که روابط پیچیده‌ی یک زن را با مادرش، کارمندانش و خودش نشان می‌دهد.

3. “A girl walks home alone at night” «دختری که شب تنها به خانه می‌رود»

مانند بسیاری از فیلم‌های دیگر این لیست، «دختری که شب تنها به خانه می‌رود»، فیلم خون آشامی وسترن ساخته‌ی آنا لیلی امیرپور، کارگردان ایرانی- آمریکایی، به هیچ از فیلم‌هایی که تاکنون دیده‌اید شباهت ندارد. ایده‌ی ساخت فیلمی که شخصیت اصلی آن دختر خون‌آشام نوجوانی با چادر و اسکیت باشد، به ذهن چه کسی قبل از او خطور کرده بود؟

4. “Gone girl” «دختر ناپدید شده»

دلیل حضور این فیلم در بین 20 فیلم پرفروش سال گذشته، نه بازی درخشان روزاموند پایک و نه فیلم‌نامه‌ی پرپیچ و تاب و فوق‌العاده‌ی گلیان فلین بلکه اساساُ پرداختن به مفهوم زن‌ستیزی در جامعه‌ی معاصر است.

5. “Obvious child”

ما در حال حاضر نمی‌توانیم پیش‌بینی کنیم که “Obvious child” در آینده می‌تواند چه تأثیری بر زنان جوانی داشته باشد که به راحتی به داشتن شریک‌های جنسی متعدد و پیامدهایی هم‌چون سقط جنین تن می‌دهند. بیان پیچیده و طنزآمیز، رومنس متفاوت و قهرمان زنی که جنی اسلیت نقش آن را ایفا می‌کند، “Obvious child” را از فیلم‌های مدرنی که سقط جنین را انتخابی بی‌خطر و مطمئن نشان می‌دهند، متمایز می‌کند. در صدر تمام نقاط قوت این فیلم، می‌توان آن را یک کمدی رمانتیک قوی در سال گذشته دانست.

6. “Selma” «سلما»

در این فیلم، یک کارگردان هندی را می‌بینیم که پشت دوربین قرار گرفته و ایده‌ای آمریکایی را به کار می‌گیرد. فیلم‌نامه با تأکید بر مشارکت زن در جنبش‌های احقاق حقوق شهروندی و جامعه‌ای است که با مارتین لوتر کینگ‌ها احاطه شده است. سلما لزوماً یک فیلم زنانه نیست و آنچه که کار آوا دوورنی را برجسته می‌سازد، این است که یک کارگردان توانسته است یک فیلم قوی در مورد یک زن بسازد.

7. “Still Alice”

جولیان مور به دلیل عملکرد فوق‌العاده‌ی خود در این درام، یکی از امیدهای اسکار امسال است، اما با این وجود کارنامه‌ی کاری او در سال گذشته در مجموع ضعیف ارزیابی شده است. البته این دوگانگی سبب نمی‌شود که بازی منحصربه‌فرد مور را، در فیلمی که بار اصلی آن به دوش اوست، نادیده بگیریم، درامی آرام و تأمل‌برانگیز که به ندرت نمونه‌ای مشابه آن دیده شده است. نگفته نماند که کریستین استوارت نیز بهترین بازی خود را در نقش دختر آلیس ارائه کرده است.

8. تیلدا سوینتون

اگر به کارنامه‌ی کاری این بازیگر نگاه کنیم، به نقش‌های متفاوتی برمی‌خوریم که توانسته مخاطبان زیادی را به خود جلب کند، نقش‌هایی که کم‌تر زنی از عهده‌ی ایفای آنها برآمده است: خون‌آشامی فناناپذیر در نقش مقابل تام هیدلستون، نقش زن میان‌سالی که کنار رالف فین قرار می‌گیرد و فرمانده‌ی تمام‌طلبیتی با بیانیه‌های کوبنده.

9. “We are the best” «ما بهترین هستیم»

موسیقی، خصوصاً موسیقی راک، سال‌ها قلمرو اختصاصی مردان بوده است. دیدن سه دختر دوازده ساله‌ای که گیتار می‌زنند و روابط دوستانه و مدل موهایشان مانند پسرهاست، می‌تواند برای همه جالب توجه باشد.

10. “Wild” «وحشی»

تاکنون چندبار پیش آمده است که دیده یا خوانده باشیم که مردی برای این‌که خودش را پیدا کند به طبیعت بکر پناه برده باشد؟ یا چند بار به داستان‌هایی برخورده‌ایم که مواجهه‌ی یک زن با طبیعت را روایت کند؟ ریز وایترسپون این شانس را داشته است که چنین نقشی را ایفا کند. «وحشی» داستانی زنانه است که به ندرت مشابه آن را بر روی پرده‌ی نمایش دیده‌ایم.