آخرین مقالات تحلیلی

  پوستر فیلم « در اتاق وندا » پوستری است که به دو بخش تقسیم شده است. نیمی از آن تصویر کاراکتر اصلی فیلم، وندا، است که به جایی خیره شده و نیم دیگر آن را تصویر میزی با خرده اشیای معمولی زندگی روزمره تشکیل داده است. هم چنین می دانیم که با فیلمی درباره زندگی روزمره زاغه نشینان شهری رو به رو هستیم. از این رو انتظارت و سوالی در ذهن ما مطرح می شوند: انگیزه مورد نظر فیلمساز از ساختن فیلمی درباره زاغه ن

    ایو کلین در طول عمر کوتاه 34 ساله‌‌ی هنری‌اش یک چیز را به وضوح نشان داد: اینکه آبی همه چیز است. «آبی هیچ بُعدی ندارد». وبسایت آرت نت به مناسبت تولد این هنرمند آوانگارد قرن بیستم یادبودی در مقام هنری ایو کلین انتشار داده است که ترجمه اش را در ادامه می خوانید: ادامه مطلب: پرتاب شدن به جهانِ بسیار آبیِ ایو کلین / به مناسبت سالروز تولدش اضافه کردن دیدگاه جدید

  به سادگی می‌توان ادعا کرد که وس اندرسون یکی از بزرگترین کمدی سازان آمریکا بعد از پرستون استرجس است. او نیز همچون استرجس اشتیاق بیکرانی برای بازنمایی شکوهمند و پر زرق و برق زندگی دارد. البته آن هم با دستاویز قرار دادن تمامی آن الگوهایی که به ندرت در فیلم‌ها می‌توان بازشناخت. به واقع فیلم‌های او حسی چون نمایش باشکوه دارند ؛ متشکل از بخش‌هایی از انسانیت که به صورتی دموکراتیک در تار و پود آن پراک

  در میان نام های مختلف و وجوه تسمیه ای که برای قرن بیستم در نظر گرفته اند، یکی از مهم ترین نام ها قرن بحران در بازنمائی است. در واقع این شکاف میان معنای انضمامی یک فاکت و بازتاب واقعیت عینی آن تبدیل به بحرانی می شود که بنا بر سنت فکری، بیش از همه طیف گسترده و متنوع زیبایی شناسی چپ گرا را تحت تاثیر قرار می دهد.دلیل این امر مساله زیربنا و روبنا یا شیوه تولید و شکل‌های اجتماعی گسترده منتج‌شده از

  «هر روایت زندگی که از ارتباطی خبر دهد شکلی از ملودرام است. به این دلیل، فیلم‌های ملودرام فیلم‌های درستی هستند.» راینر ورنر فاسبیندر ادامه مطلب: نوری بیلگه جیلان و سینمای ملودرام / با نگاهی به فیلم سه میمون (1) دیدگاه

  اشاره: «هم‌هوایی» سال گذشته، طی سه نوبت: فروردين و ارديبهشت [در سالن حافظ تهران]، خرداد [در تالار احسان شیراز]، آذر تا بهمن [در تالار شمس تهران] بر صحنه رفت. دلیل موجه پرداختن به «هم‌هوایی» در نوشتار حاضر، می‌توانست اتفاق مهم و خوشایندِ اجرای عمومی دوباره‌اش در پاییز امسال و این‌بار در سالن تئاتر de la Ville پاریس باشد ولی بهانه‌ی اصلی‌ام، بغضی بود که بعد از تماشای «هم‌هوایی» سفت بیخ گلویم را

مقدمه چگونگي نمايش تنانگي (جسمانيت) بر پرده‌ي سينما، از جمله موضوعاتي است که در دهه‌هاي اخير به موازات گسترش عرصه‌ي مطالعات سينمايي، از منظري تازه به آن پرداخته شده است. به عنوان نمونه منتقد فمينيست، «ليندا ويليامز» با وام گرفتن تعبير «ماشين‌هاي مرئي‌سازي» که «ژان لويي کومولي» (سردبير «کايه دو سينما» در دوره‌ي مارکسيستي مجله) آن را به دستگاه‌هايي که توسط پيشگامان سينما نظير «ادوارد ماي‌بريج» و

  شاید با دیدن فیلم قول در بخش دو هفته‌ی کارگردانان جشنواره‌ی کن 1996، کمتر کسی فکر می‌کرد که تا کمتر از یک دهه، کارگردانان این فیلم، ژان پیر و لوک داردن، نه تنها به یکی از مورد بحث‌ترین فیلمسازان معاصر بدل می‌شوند، بلکه با بردن دو نخل طلای کن برای فیلم‌های رزتا در 1999 و کودک در 2005 (در کنار فرانسیس فورد کاپولا، شوهئی ایمامورا، امیر کوستوریتسا، بیل آگوست و بعدها میشاییل هانکه)، بر بام این جشن