نمایش پیکره های جیمز وایت در گالری Blain|Southern

 

 

گالری Blain|Southern نمایشگاهی از نقاشی‌های جدید جیمز وایت با عنوان «پیکره‌ها» برگزار نموده است. نقاشی‌های خاکستری وایت جزییات روزمره و پیش پا افتاده را مورد مطالعه قرار می‌دهند و به چیزی که اتفاق افتاده و یا امکان وقوع آن می‌رود، اشاره دارند.

لحظات فراری از صحنه‌های زندگی خانگی در جزییات بسیار دقیق نقاشی‌ها از سوی هنرمند مورد درنگ قرار گرفته، امتداد یافته و ثبت شده است. منابع کار وایت عکس‌های گرفته شده توسط خود او هستند؛ نقاشی‌ها با تهی کردن عکس‌ها از رنگ، بر سوژه و تکنیک متمرکز می‌شوند. این نقاشی‌ها که یادآور عکاسی صحنه‌های جرم هستند، در شیوه ثبت تصاویر و حالت مستند گونه سیاه و سفید با جزییات بسیار زیاد، همچون تصاویر مورد استفاده در محاکم و پزشکی قانونی هستند. آنها با برش‌هایی از نمای نزدیک، حاکی از رویدادهایی خارج از محدوده قاب‌بندی کار هستند، و بی آنکه فردی را تصویر کنند، به حضور انسان اشاره دارند. موضوع نقاشی‌ها(پیکره‌های استعاری) لیوان‌هایی هستند که جایگرین انسان می‌شوند.

 

این لیوان‌های نیمه پُر، نیمه خالی، با خطوط و لکه‌های رویشان، مجموعه‌ای از شواهدند. پیش پا افتادگی محیطی که لیوان‌ها در آن جای گرفته‌اند، به صحنه‌ها حسی از آشنایی می‌بخشد؛ آنها می‌توانند هر کجا باشند. با دور شدن از مسیر کارهای اولیه، وایت اکنون ترکیب‌ها را می‌شکند تا سطح جدیدی از آشفتگی روانی را به آنها بیفزاید. این ویژگی در کار «پیکره‌های ۴» دیده می‌شود که در آن یک تصویر ثابت منکسر شده است و همچنین در آثار دیگری که دو صحنه، دو مکان متفاوت و زمان‌های متمایز با هم ترکیب شده‌اند. با نمایش شکاف‌های احساسی، آنها نه تنها بر روابط میان اشیا بلکه بر روابط انسان‌های غایب هم تمرکز می‌کنند. نقاشی‌ها تبدیل به قطعاتی از یک کل بزرگتر می‌شوند، در حالی که ما فضاهای خالی را پر می‌کنیم و روایات خودمان را، بر اساس آنچه که از پیش در ذهنمان داریم، بر کارها تحمیل می‌کنیم.

 

جسمانیت نقاشی به آنها شیئیت و کیفیتی باستانی می‌بخشد. آنها در قاب‌هایی از جنس پلکسی گلاس قرار گرفته، و بستر کار نمایان رها شده است. بخش‌هایی از اکریلیک یا قطعات تخته به هم چسبانده شده، نمایانگر آشکار کردن نشانه‌ها هستند و در عین حال لحظاتِ مرکب مجسم شده را منعکس می‌کنند. کریگ برنت، در کاتالوگ نمایشگاه می‌نویسد: «عکاسی، ظاهرا هنگام فشردن شاتر، با متوقف کردن یک لحظه، زمان را ثبت می‌کند. جیمز وایت از ما می‌خواهد تا دوباره بنگریم، و آن لحظه را نه ثابت و پایدار، بلکه بی‌انتها، فرار و همیشه دست نیافتنی می‌سازد.» با کار کردن از روی عکس، وایت جزییات و لحظات ظاهرا فاقد ارزش را امتداد و وسعت می‌دهد، و با عمل نقاشی کردن لایه‌های زمان را به این برش کوچک از زندگی روزمره می‌افزاید.

 

این امر به هر یک از آثار قدرتی می‌بخشد که به باور هنرمند اگر تصویر در قالب یک عکس فوری باقی می‌ماند، از دست می‌رفت. به همراه نمایشگاه کاتالوگی با ۵۰ صفحه تمام رنگی منشتر شده است، که مجموعه «پیکره‌ها» و کارهایی از پنج سال گذشته را شامل می‌شود؛ با پیشگفتاری از کریگ برنت، مقاله‌ای از جیک چپمن و یک متن کوتاه از نِد بومن. جیمز وایت(متولد ۱۹۶۷ تیورتون) لیسانس را از مدرسه هنر ویمبلدون در سال ۱۹۸۹ و فوق لیسانس را از رویال کالج در سال ۱۹۹۱ دریافت کرده است. او فعالیت هنری‌اش را اوایل دهه ۱۹۹۰در قالب یک زوج هنری، با نمایش مجسمه‌های عظیم، آغاز نمود. وی همزمان با هنرمندان همنسلش از جنبش YBAs مورد توجه قرار گرفت. پس از جدایی از شریک هنری در سال ۲۰۰۱ وایت به سمت نقاشی جلب شد. او در سال ۲۰۰۶ جایزه جان مور ۲۴ را از آن خود نمود و هم اکنون در لندن زندگی و کار می‌کند.