آنسلم کیفر؛ گذشته/ خوانش تصویر، شماره‌ی پانزدهم

کیفر در تابلوهایش به عظمت و بی‌کرانگی هستی نگاه می‌کند و چشم ما را گویی به عمق این هیچ بزرگ این نامتناهی می‌گشاید. باید در میان خطوط او حرکت کرد و تا مرزها رفت. مرزهایی که همچون هستی پایانی ندارند و در یک طرح منظم هندسی تا ابد می‌توانند تکرار شوند.

به این نقاشی حیرت‌آور او نگاه کنید به این گهواره خالی در فضایی که می‌تواند تا ابدیت تکثیر شود. به آن نور کف اطاق. نوری که آسمانی نیست. نوری که از گهواره به سمت ما پیش آمده. نوری از گذشته‌ای ناتمام، از کودکی که گویی هنوز در ناتمامی گهواره معنا می‌شود. این خط باریک نور ما را از حال به گذشته می‌برد. به فاجعه‌ای که هنوز فریاد می‌کشد. به گهواره‌ای که هنوز چیزی را درون خود زندانی کرده است. بحرانی که رهایمان نمی‌کند، پرسشی هنوز در انتظار پاسخ, پرسشی که اکنون ما را مدام بحرانی میکند و ناگزیرمان میکند سر بسویش بچرخانیم ودرآغوشش بگیریم. باید بازگشت و کودک گذشته را در آغوش گرفت. این اکنون است که شکاف گذشته را برهم می آورد.